Zolang ik het mij kan herinneren was kerstmis in ons gezin een feest.

Wij hadden het vroeger niet breed, dus werd er door mijn ouders wat geld opzij gezet om voor ons kinderen een feestelijk tintje aan de Kerst te kunnen geven. In de kerstboom met de echte kaarsjes hingen twaalf chocoladekransen, voor elk kind twee, die we op eerste en tweede kerstdag uit de boom mochten halen. Een echte traktatie!

Na de nachtmis was er altijd een feestelijk ontbijt. Op de tafel lag dan een mooi kleed en servetten, en daarop een tulband en een kerstbrood en lekkere verse vleeswaren. Ook kookte mijn moeder altijd een groot stuk lever en sneed daar dunne plakjes van, waarmee we ons brood belegden. Het was een feestmaal. Tot slot zongen we nog een paar kerstliedjes en dan konden we gaan spelen. Omdat we naar de nachtmis waren gegaan, mijn moeder en de twee oudsten om 00.00 uur en de andere vier kinderen en mijn vader om 05.30 uur, was niemand die eerste kerstdag erg uitgeslapen. Dit resulteerde in lamlendigheid en ook soms een kort lontje. De keren dat we gecorrigeerd moesten worden waren talrijk. Vader boos en de kinderen in tranen….

Ik was blij als het begon te schemeren, want dan kon ik uitkijken naar het kerstdiner. Meestal bestond dat uit een paar konijnen die mijn vader zelf slachtte en die uit ons eigen konijnenhok kwamen. Na de slacht hingen de konijnen te besterven aan de waslijn op de overloop. Als je in die dagen ‘s nachts ging plassen op de grote oranje emmer die daar stond, kneep je je ogen dicht om de lijkjes niet te zien. We kregen ook een konijnenpootje van m’n vader, wat heerlijk zacht was om te aaien.

Een enkele keer kwamen er in de middag op eerste Kerstdag kennissen van mijn ouders met hun kinderen om bij onze kerststal liedjes te zingen. Zij hadden een muziekinstrument mee om zich te begeleiden en ik herinner mij nog hoe wij daar allemaal van genoten. Bij de koffie gaf mijn moeder schuimkoekjes en kerstkransjes.

Nu, 60 jaar later, staat dit beeld van kerst mij nog helder voor de geest. Dit kwam mede, doordat ik afgelopen week werd uitgenodigd bij mijn vriendin Karin Kunst. Zij zingt en speelt gitaar en samen met Ronald Boef, die keyboard speelt en ook zingt, organiseert zij sinds een aantal jaren, elke maand een huisconcert. In haar grote huiskamer komen dan zo’n twintig mensen luisteren. Ik zie dan al die blije mensen die zo genieten van het optreden. Ze zingen voluit de kerstliedjes mee. Niet iedereen heeft familie meer met wie zij hun kerst kunnen vieren en daarom is dit zo’n mooi initiatief.

Ik ben weer even elf jaar oud en het kind van toen… Deze kerstmiddag neemt niemand hen en ook mij meer af. Met een blije lach op de gezichten wordt afscheid genomen.

Fijne Feestdagen!

Ans Roelofsen-Noom