Mijn vader Martien Noom werkte in de 50’er jaren in de weverij van Van Leyden in Krommenie. Ze maakten daar onder andere zeildoek. Hij werkte daar in ploegendienst en moest geregeld ‘s morgens om zes uur beginnen.

Naast de weverij lag een stukje grond waar mijn vader, net als nog meer fabrieksarbeiders, een groentetuintje had, waar hij na zijn werk nog even groente kon plukken voor het avondeten. Het was een hardwerkende lieve man die heel goed voor zijn gezin zorgde.

Het kwam wel eens voor dat mijn vader zijn trommeltje met brood was vergeten en dat mijn zus Ria en ik dit naar hem toe moesten brengen. Als je de fabriek binnenkwam begaf je je eerst in een grote wasruimte met allemaal kluisjes. Door de klapdeuren liep je dan de weverij in, waar de vele weefgetouwen een hels lawaai maakten en het stof overal rond dwarrelde. Om mijn vader te kunnen spreken moesten we hard schreeuwen om ons verstaanbaar te kunnen maken.

De werkomstandigheden waren zeer slecht in die tijd. In de winter kwam de vrieskou door de kieren van de plankenvloer naar binnen en daardoor liep mijn vader een bevroren voet op. Van oorbeschermers had men nog nooit gehoord en de meeste werknemers in de fabriek liepen daardoor ernstige schade aan hun gehoor op. Stoflongen bleven ook niet uit. Ik denk dat de arbeidsinspectie in die tijd niet veel langskwam….

Tijdens een strenge winter kreeg mijn vader longontsteking en kwam hij in het ziekenhuis te liggen. Mijn zusje en ik fietsten dan naar het kantoor bij de fabriek om het wekelijkse loonzakje op halen. Dat vonden we best spannend want we kregen van m’n moeder de boodschap mee om heel erg goed op het geld passen. De beste plek leek ons dicht op onze huid, dus verdween het zakje met geld in onze borstrok. Gauw de trui en jas erover en hard fietsen naar de Oranjestraat in Wormerveer, naar huis.

De fabriek werd in 1965 gesloten en mijn vader kreeg een andere baan als concierge op de Cor Bruynschool in Wormerveer, waar hij met heel veel plezier gewerkt heeft. Geen hels lawaai, geen stof en geen kou meer!

De foto boven komt uit het archief van her Historisch Genootschap Crommenie. Het zijn werknemers van Weverij Van der Leyden in Krommenie.