Toen ik afgelopen vrijdag in het perscentrum Nieuwspoort het eerste exemplaar van mijn nieuwe roman Het wajangspel aan Tineke Netelenbos overhandigde, was dat voor ons beiden een ontroerend moment.

We kenden elkaar al zo lang. Al bijna vijftig jaar. Ik ben Zaandamse van geboorte en Tineke kwam in Wormerveer ter wereld.

Door Anneke van Dok

Onze vriendschap begon op de Juliana van Stolbergschool waar Tineke lesgaf en waar Paul gymnastiekleraar was. Tineke en Coen woonden toen, net als wij, op de Perim in Zaandam, waar de fonduepan regelmatig op tafel kwam naast een pak wijn van Albert Hein. Waarbij we intensief discussieerden over van alles en nog wat. Ik was nog maar kort journalist bij de Typhoon, Coen was al arts. We maakten alle vier carrière. Paul ging studeren, Coen promoveerde en werd professor. De ster van Tineke en mij rees binnen de Partij van de Arbeid. Zij werd raadslid in Haarlemmermeer en ik begon mijn politieke carrière als wethouder van Hoorn. Dat was in een tijd dat vrouwelijke politici nog schaars waren.

En dan verlies je elkaar zomaar een tijd uit het oog, want zo gaat dat jammer genoeg. Totdat we elkaar weer ontmoetten in de Trêveszaal; zij als staatssecretaris voor het basisonderwijs, ik als staatssecretaris van Economische Zaken. Zij gepokt en gemazeld na een lange periode als Tweede Kamerlid. Ik werd een buitenstaander genoemd, hoewel ik al zestien jaar ervaring had in het lokaal bestuur. Pas na onze pensionering zochten we elkaar weer op en toen was het net of de periodes van verwijdering niet hadden bestaan. Zo gaat dat met oude vrienden. Wat je op jonge leeftijd hebt opgebouwd, gaat nooit meer verloren.

We troffen elkaar afgelopen vrijdag in het perscentrum. Coen hielp de uitgever met het naar binnen sjouwen van de boeken. Tineke en ik haalden direct weer herinneringen op. Van de Juliana van Stolbergschool waar de collega’s van Tineke en Paul destijds bijna allemaal veel ouder waren. Ik herinnerde me nog een anekdote waar Paul mee thuis kwam. Een oudere lerares was erg ontdaan nadat ze op het schoolplein had horen vertellen, dat een van de leerlingen haar eileider kwijt was. Zo jong nog. Achteraf bleek het haar eyeliner te zijn geweest, die zoek was geraakt. 

Binnen in het perscentrum hield ik een presentatie over de totstandkoming van mijn roman Het Wajangspel, die de ondertitel Strapatsen in het Catshuis waarmaakte. Tineke werd verrast met het eerste exemplaar en ze was er zichtbaar blij mee.

 Het Wajangspel is nu overal te bestellen. Ook via de webwinkel van Uitgeverij Boekscout.

Foto boven: Juliana van Stolbergschool (Gemeentearchief Zaanstad)