Het kritische commentaar van Hans Nijpels op mijn column Ontnuchterend van vorige week heeft me uit mijn tent gelokt. Ik nam zijn slotzin ‘wordt vervolgd’ dus serieus. Ik heb lang nagedacht, gepiekerd en mijn Orkaancolumns van de afgelopen jaren er nog eens op nagelezen.
Door Anneke van Dok
Hans heeft op sommige punten gelijk met zijn kritiek, maar ik moest hartelijk lachen om zijn verdediging van Albert Heijn. Volgens hem had ik het bedrijf er ten onrechte van beschuldigd de rosé aan de man te hebben gebracht en mijn generatie tot Bachus te hebben bekeerd. Hans weet echter als geen ander wat een slimme promotie voor effect kan hebben.
Hij maakte terecht een opmerking over mijn belerende PvdA-vingertje. Ja ik ben nog steeds van de partij (zij het nu en dan knarsend). Ik was al lid toen de doornen van de roos nog in de vuist prikten. Mijn vinger wijst niet alleen in de richting van mijn lezers maar ook altijd naar mijzelf en ook (nog veel kritischer), naar de Partij van de Arbeid. Bovendien is een columnist zonder vingertje als een kok zonder koksmes.
Een belangrijk en veel gebruikt opmerking in zijn repliek, is het verwijt mijn focus op een (anonieme) persoon te hebben gericht en hem in verband te hebben gebracht met (de gevolgen van) alcoholgebruik door hooligans en vuurwerkafstekers. Een boodschap komt altijd harder aan als het jezelf of iemand die je kent betreft. Dat is ook de makke van campagnes die de gezondheid moeten bevorderen. Niemand voelt zich aangesproken, maar geheelonthouders en fervente niet-rokers zijn de enigen die de boodschap rustig kunnen negeren. Alle anderen kijken liever weg dan goede raad op zichzelf te betrekken. Daarom, Hans, heeft u me nieuwsgierig gemaakt naar uw eigen goede voornemens. Omdat u ook interesse toont in mijn bevindingen gedurende de maand februari, kan ik u alvast toezeggen, dat ik die handschoen graag oppak.
Foto: fles champagne op de redactie van De Orkaan (met mate)
