Afgelopen zondag was ik weer even jong in het Zaantheater, waar peuters en kleuters samen met ouders en grootouders  volop genoten van het kindertheater.

De pluche stoelen van de Forbozaal werden verhoogd met plastic zittingen, die behalve een goed uitzicht ook bescherming boden tegen de kleine ongelukje die een peuter nu eenmaal kunnen overkomen.

Door Anneke van Dok

Mijn kleindochters Madelief (2) en Josefien (4) beleefden samen met zo’n honderd leeftijdsgenootjes de ochtend van hun (nog prille) leven met de voorstelling Vreemde Vogel. De acteurs Thijs en Teun ontlokten spontane lachbuien en andere uitingen van intens genoegen.

Mijn kleindochter Madelief liet zich tijdens de voorstelling ook onbetuigd.

‘Die zijn getrouwd,’ riep ze keihard, wijzend naar de acteurs, die samen in een tentje kropen.
‘Net als papa en mama.’ Fijn dat de hele zaal het kon horen.
Josefien kroop dicht tegen me aan, toen de Vreemde vogel verscheen.
‘Is ie echt?,’ vroeg ze een beetje bang. Pas toen ze zag dat een arm het theaterschepsel bewoog, was ze gerust.
‘Dus nep,’ stelde ze met een zucht van verlichting vast. Na afloop barstte een jongetje op de middelste rij in snikken uit.
‘Waarom huil je nou?,’ vroeg de acteur.
‘Omdat het is afgelopen,’ antwoordde het jochie verdrietig.

Ik wou dat volwassen publiek zo spontaan reageerde op een voorstelling. Net als vroeger bij het volkstoneel: door boegeroep, getrappel met de voeten en een fluitconcert. Eigenlijk zie je het kinderlijk enthousiasme pas weer terug, wanneer er repertoire voor ouderen wordt opgevoerd.

En dat herinnert me aan het feit, dat deze week de Alzheimercollecte wordt gehouden en dat ik vanavond weer de straat om moet met mijn bus. Soms, wanneer het flink regent, kom ik in de verleiding om de collectebus zelf maar met munten en biljetten te vullen. Toch ga ik steeds weer op pad. Gisteravond gaf me goede moed, want bijna iedereen kwam over de brug. Sommigen hadden het geld al op de haltafel klaarleggen, zodat ik snel verder kan met mijn wijk. Slechts een keer werd de deur voor mijn neus weer dicht geslagen. Ik hoop dat de mensen, die ik nog ga bezoeken, beseffen dat hun donatie in de loop der jaren ook tot eigen heil kan strekken.

Ik had graag een foto gemaakt van de toneelvoorstelling, maar dat mocht niet (de foto boven komt van de site van het Zaantheater).