Heeft u het ook zo druk met uw spullen? Ik wel. Als ik vroeger thuiskwam van mijn werk dan draaide ik het plaatje, dat ik wilde horen. Dat wist ik ook onmiddellijk te vinden in mijn bescheiden elpee –verzameling. Ik goot heet water in een filter voor een recht toe recht aan – koffie en spelde de twee kranten, De Typhoon en de Volkskrant, die op mij lagen te wachten.

Nu zoek ik me suf naar de juiste cd in een overvloed aan plastic doosjes, ik luister mijn voice mail af, beantwoord de binnengekomen berichten op mijn laptop, hannes met het   espressoapparaat, en kijk gefrustreerd naar de stapel lectuur, waarmee ik een niet in te lopen achterstand heb opgebouwd.

We worden geterroriseerd door onze apparaten. De iPad dwingt ons facebookberichten en tweets te checken en alle technische wissewasjes die via verjaardagen ons huishouden zijn binnengeslopen, houden ons voortdurend aan het werk.

Alleen al het installeren van die snufjes vergt veel lees – en puzzelwerk, om nog maar niet te spreken van het doorgronden van de ongekende mogelijkheden van je allernieuwste iPhone.

De overgang van wintertijd naar zomertijd bezorgde me vorige maand weer een reeks van werkzaamheden om alle digitale klokjes in de huiskamer, slaapkamer, keuken (magnetron en oven niet vergeten), auto en uiteraard ook op de mobiele telefoon om te zetten. De Nederlandse schrijver Belcampo schreef behalve Het grote gebeuren, waarmee hij zijn bekendheid kreeg ook een aardig verhaal over de opstand der dingen. Volgens mij is die revolutie, waarin apparaten en toestellen zich tegen de mensheid keren, bij mij in huis al enige tijd aan de gang.

Om de macht over onze tijd terug te krijgen en ons materialisme aan banden te leggen zouden we niet moeten onthaasten maar ontdingen. Weg met de afstandsbediening, automatische wekkerradio’ s en digitale fotocamera’ s, zelfdenkende ovens, elektrische autoramen. Ik koop in het vervolg alleen nog maar spullen die zonder batterijtje hun werk doen. Ik wil voor mijn verjaardag een opwindhorloge, een platenspeler met een handmatig te bedienen arm, een radio die ik zonder hulp van mijn man op Omroep Noord-Holland kan afstemmen, een wekker met een bel erop en een papieren agenda. En een grote zwarte   telefoon, die lekker stevig blijft staan en een degelijk RING  laat horen in plaats van het irritante riedeltje van zijn opgefokte opvolger. En dan zet ik koffie in een gezellige pot, van handgemalen bonen.

Sorry, het moest er even uit. Nu nog even klungelen met de computer om deze column digitaal op de redactie van De Orkaan af te leveren.

De foto linksboven komt uit ons mooie gemeentearchief.

Hier vind je de columns die Anneke eerder schreef.