Ik dank het feit dat ik besta mede aan moedige mensen.

Daarom herdenk ik op de 4e mei in het bijzonder de verzetshelden, die hun leven waagden voor mijn ouders en vele andere jonge mensen, die tijdens de oorlog geen gezinsleven konden of wilden opbouwen.  

Ik denk met name aan een vrouw die ik van nabij heel goed heb leren kennen: Truus Menger, die op zestienjarige leeftijd samen met haar zusje Freddie (14) en Hannie Schaft, deelnam aan een verzetsgroep. Na de oorlog kreeg zij ook bekendheid als de beeldhouwster van talloze verzetsbeelden. Zij is in 2016 gestorven.

Ik heb haar behalve van een moedige en artistieke kant, ook van een zachte, zelfs moederlijke kant leren kennen. Truus verwierf twintig jaar geleden een fors kapitaal ten behoeve van de moeders van meervoudig gehandicapte kinderen in Soweto. Truus was zelf grootmoeder van kinderen met een beperking en bekommerde zich om de moeders in Johannesburg, die na de geboorte van hun gehandicapte kinderen aan hun lot werden overgelaten. Dankzij haar geld en vooral haar persoonlijke inzet werden er opvangcentra opgericht, waar de kinderen en de moeders overdag konden verblijven onder deskundige verzorging. Zelfs op hoge leeftijd bezocht ze de tehuizen regelmatig en liet nooit na persoonlijk een steentje bij te dragen: door een toespraak in het Engels te houden in een stampvolle kerk (Regina Mundi ) en door het meebrengen van speelgoed en ander materiaal. Ik  was  een paar jaar voorzitter van de stichting die haar fonds beheerde.

Toen ik een keer met haar mee op reis ging trof ik haar in een rolstoel op Schiphol aan. `Mijn knie,’ zei ze. Gedurende de vliegreis en ook tijdens onze tussenstop in Lissabon kreeg ze een alle zorg, die een rolstoelpassagier verdient. Maar toen ik haar naar de uitgang van de luchthaven Jan Smut in Johannesburg had gerold, stond ze kwiek op, stak haar beiden handen omhoog en riep:

‘Halleluja, er is een wonder geschiedt.’ De rolstoel die ze zo meesmokkelde had wel een lekke band, maar die pech kon haar aureool niet wegnemen.

Door Truus heb ik geleerd, dat voor heldendaden niet alleen moed, maar ook toewijding en medemenselijkheid zijn vereist. In de roman die ik net heb afgerond en die nog in afwachting is van een uitgever heb ik mijn hoofdfiguur gebaseerd op het karakter van Truus, hoewel het verhaal niet over haar en niet over de Tweede Wereldoorlog gaat, maar zich bijna volledig in Zuid -Afrika afspeelt.

Op 4 mei denk ik eerst aan haar, mijn heldin, voordat ik alle gevallenen herdenk.