Psst , ik heb het dilemmaspel gespeeld. Clandestien, want mijn verwantschap met de Zaanstad is verjaard en ook mijn arbeidsrelatie met de Zaan is discutabel, omdat ik voor mijn Orkaancolumns niet word betaald.

Ik ben ook nog eens te oud om de clou van het vraag- en antwoordspel te snappen, dus viel ik door de mand. Ik koos telkens een verkeerd alternatief, waardoor ik een toekomstbeeld scoorde waarvan ik gruw.

Door Anneke van Dok

De stellingen hadden naar mijn beeld een negatieve strekking, die me sterk deed denken aan een kinderboek, dat ik vroeger heel vaak moest voorlezen. Op elke bladzijde werd aan de lezertjes een onmogelijke keuze voorgelegd, zoals: Wat heb je liever: opgegeten worden door krokodil of gebeten worden door giftige slang. Mijn kinderen werden erdoor gefascineerd.

En dat brengt mij op een waarachtig dilemma: waarom krijgen jongeren, met een beperkt verleden en een nog niet volgroeid wereldbeeld, het privilege om de toekomst te bepalen? Ouderen kunnen de nieuwe generatie behoeden voor domme fouten uit het verleden en het heden, die ze op hun geweten hebben.

Zo zou ik elke (toekomstige) wethouder in het oor willen fluisteren:  bedenk zelf een visie en ga daarover in discussie. Haal er geen extern bureau bij en gebruik geen vage beelden. Durf een duidelijk keus te maken: gezondheid en jeugd? Geef dan prioriteit aan sportverenigingen. Het motto van Zaanstad: Stad in beweging. Daar heb je toch geen reclamebureau voor nodig?

De Partij van de Arbeid laat zich volgens De Volkskrant ook adviseren door een illuster reclamebureau. Met het begrip Zekerheid willen ze nu de toekomst in. Ik vraag me dan meteen af of dat valt te garanderen en roep zachtjes: kom maar op, maak het maar waar!