Ik ben van de week een paar maal gestruikeld, eenmaal echt over scheef liggende stoeptegels en twee maal virtueel, over digitale obstakels.

Door Anneke van Dok

De verwonding door mijn val viel wel mee: alleen een schaafwond en gekneusde linker pink, die het vertikt mee te werken aan deze column. Dat is vervelend als je gewend bent met tien vingers te tikken. In mijn boek Maxime overkomt het een pianist, als hij zijn linker pink verliest aan Hector, de buurhond, die niet van Chopin houdt. Het boek beschrijft het doolhof aan obstakels, wanneer iemand zich even buiten de bureaucratische stippellijnen heeft begeven. Het is behalve in de boekwinkel ook in de bieb verkrijgbaar.

Mijn eerste digitale struikelblok was de lift, die me wel naar parterre bracht, maar daarna zijn deuren gesloten hield. Het licht, dat zou moeten blijven branden bij een calamiteit, ging prompt uit, dus was het pikdonker. Geen paniek, de gele alarmknop was goed zichtbaar. Maar helaas, de stem die mij moest vertellen dat er onmiddellijk hulp zou komen, was door een defect onverstaanbaar. Gelukkig had ik mijn mobiele telefoon bij me zodat ik me kon bijlichten en het telefoonnummer op het bedieningspaneel kon bellen om hulp. De lift had overigens net een (dure) onderhoudsbeurt gehad. Ik neem in het vervolg altijd mijn mobiel mee, ook als ik mijn postbus ga legen.

Mijn tweede hindernis kwam van de belasting (Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker). Die leus is terecht uit gebruik genomen. Ik had een gecompliceerd probleem, dus belde ik de belastingtelefoon. Na eerst tweemaal ten onrechte naar de website te zijn verwezen, kreeg ik de toezegging dat ik zou worden teruggebeld. Dat gebeurde sneller dan ik had verwacht.

Ik legde mijn probleem uit: de belastingdienst had voor de tweede maal mijn teruggave overgemaakt naar een bankrekening die we niet meer gebruikten. Vorig jaar gebeurde dat met een groot bedrag, dat we met veel gedoe uiteindelijk weer op de goede bankrekening kregen. Nadat ik mijn BSN, geboortedatum en nog wat gegevens had doorgegeven, kreeg ik antwoord. De vriendelijke meneer wilde alleen meewerken aan een oplossing van ons probleem, als ik doorgaf om welke bedragen en welke data het ging. Ik zei hem, dat ik niet in het banksysteem kon komen, dat was nu juist ons probleem. Ik besloot het hem makkelijker te maken, door de fout zelf maar weer te corrigeren en hem te verzoeken in het vervolg de goede bankrekening te gebruiken, dat al bij de dienst bekend was. Het is me niet gelukt dat voor mekaar te krijgen. Gelukkig mocht ik, als ik wel over de gevraagde gegevens beschikte, bellen. Dat heb ik tot twee keer toe gedaan, maar ik werd niet meer teruggebeld. We hebben de oude bankrekening nu maar weer in gebruik genomen, voor het geval ik opnieuw een teruggave mag ontvangen.

Ik herinner me nog goed hoe het vroeger ging: je stapte het belastingkantoor binnen en daar zaten echte meneren en mevrouwen, die zich niet verscholen achter een scherm.