Wat maakt de relatie tussen opa en oma en hun kleinkinderen zo bijzonder? Ik probeer dat vaak onder woorden te brengen, maar ondanks mijn verbale talent lukt het me niet helemaal.

Alles wat je bij je eigen kinderen nauwelijks opviel, omdat hun aanwezigheid zo vanzelfsprekend was, vind je als grootouder heel bijzonder. Elke ontwikkeling of gebeurtenis roept een herinnering op, maar toch voelt het anders.

Door Anneke van Dok

Als mijn kleindochter valt en huilt ben ik diep geschokt en ik verwijt mijzelf dat ik het heb laten gebeuren. Ik voel de verantwoordelijkheid veel zwaarder nu ik oppas, dan ik mij kan herinneren als ouder.

De herinnering aan mijn eigen opa en oma dringt zich sterker op wanneer ik twijfel aan mijn bijdrage in het leventje van Madelief en Josefien. Mijn oma Van Weele van vaderskant op de Schubertstraat in Zaandam hield erg van muziek; met haar zong ik liedjes. Ik als hoge sopraan, zij de tweede stem. Met haar luisterde ik naar klassieke muziek. Het was een oma waar je kon schuilen voor de argumenten van de je ouders.

Oma Plooijer van moederskant vertelde prachtige verhalen en kon heel lekker koken. Ze droogde de pitjes van de meloen, waarvan ik een ketting mocht rijgen als ik kwam logeren. Ze stierf helaas toen ik zeven jaar was.

De herinnering is nog sterker, als ik denk aan de rol die mijn grootouders in mijn opvoeding speelden. Soms als bemiddelaar tussen ouder en kind, soms zelfs een beetje als scheidsrechter. Zo wist mijn oma van moederskant de ware schuldige te ontmaskeren door over Pinokkio te vertellen. Ik was degene die naar haar neusje greep. Opa hield zich meestal op de achtergrond, maar was wel duidelijk aanwezig. Ik denk dat de belangrijkste meerwaarde van grootouders is, dat ze er altijd zijn en dat hun liefde onvoorwaardelijk is.

Foto (gemeentearchief Zaanstad): Apolloplantsoen met op de achtergrond de Beethovenstraat en de twee woonhuizen met puntgevel aan de Schubertstraat (1930-1940).