Toen we eind 1969 onze eerste flatwoning op de vijfde etage van de Perim betrokken, bezaten we twee boekenplankjes met romans, tien elpees in een schoenendoos en één schilderij van Guillaume Leroy. Dit kunstwerk kochten we voor honderdvijftig gulden bij Vroom en Drees op de Gedempte Gracht, waar af en toe kunst voor een prikkie werd aangeboden.
Onze gezamenlijke garderobe paste in één Bruynzeelkast en het serviesgoed kon met gemak in de bovenkastjes van de keuken. Na elke verhuizing werden onze bezittingen talrijker, werd de zwart-wittelevisie vervangen door kleuren-tv en kwamen er twee auto’s voor de deur te staan
Door Anneke van Dok
Nu ons niets meer ontbreekt, maar teveel huisraad ons bezwaart, is er een nieuwe levensfase en daarmee ook een nieuw levenswijsheid aangebroken.
Wie teveel bezit, heeft eigenlijk niks. Zo verdween mijn lievelingsliteratuur in een massa boeken, die alleen in dubbele rijen in de boekenkasten pasten. Ergens, verscholen in een wirwar van cd’s, bevond zich tenor Fritz Wunderlich met romantische liederen van Schubert, waar ik zo van genoot als ik in een melancholieke bui verkeerde.
De Coronatijd dwingt ons tot inkeer en goede voornemens: opruimen, louteren en ontspullen. Dat deze levensstijlverandering geen persoonlijke zaak is maar een trend, valt op te maken uit de lange files voor de milieustraat en de grote drukte voor het inleverloket van Noppes.
Vooral keukenmachines en andere huishoudelijke apparaten die achteraf toch minder tijdbesparend waren dan voorzien, moeten het ontgelden: weg met de broodmachine, het fondue, gourmet- en steengrillstel. Lang leven het ongecompliceerde hakmes. Weg met de sapcentrifuge, ijsmaker en broodmachine: Lang leven de glazen sinaasappelpers en de ouderwetse mixer met deeghaken.
Boeken opruimen blijft een pijnlijk klusje, want ze vormen een geboekstaafde emotie, of een vereeuwigde herinnering. Boeken weggeven is wel leuk. Zonder er doekjes om te winden geef je je overtollige lievelingen door aan jarige Kees, lieve tante Jannie of behulpzame buurman De Vries: met een inscriptie: `Dit boek is niet nieuw, maar wel ervaren en zeer bemind. Omdat ik er zo van heb genoten, geef ik het nu met warme gevoelens aan jou door.’
Wel een beetje sneu voor de boekhandel en de papierfabriek, maar wel goed voor het milieu.
Afbeelding: Zaanse minibiebs waar boeken achtergelaten, opgehaald en omgeruild kunnen worden, bekijk hier de hele lijst.
Meer informatie over het werk van Anneke op Boek-dok.nl.
Wat leuk dat je werk hebt van Guillaume Leroy. Ik heb hem gekend. We studeerden in dezelfde tijd in Amsterdam, waar ik hem dan tegenkwam bij vrienden of ook wel in het cafe...
Wat mooi. Het was een houtdruk uit zijn kleurige periode. Na elke verhuizing waren we pas thuis al ie aan de wand hing. Nu heeft mijn dochter het schilderij van ons in bruikleen. Ergens in mijn boekenkast staat nog een boekje over de lievelingskunst van het paarse kabinet. Ik sta In daar met Guillaumes werk als mijn favoriet. Na de grote opruiming komt het boekje vast wel tevoorschijn.
In plaats van het naar Noppes te brengen, waar zij er geld voor vragen, misschien brengen bij non profit organisatie weggeefwinkel NIX een ideetje!?
Duizend levens tegelijk aanbieden, mensen verleiden om te denken met andermans hoofd; hoe groots is het, zo'n mini-bieb!
Ja een heel goed idee!
ONTSPULLEN
Je zou een kopie van dit artikel eens moeten doorsturen naar de ooit zo geachte Consumentenbond, want die stoken het consu-méren contraproductief nog steeds maar op en hebben niet in de gaten dat ze, zoals Anneke van Dok het noemt, beter tips juist om te kunnen ontspullen moesten geven. Wordt er een nieuw apparaat aanbevolen als "beste koop", is de voorraad in de winkels op en bieden de adviseurs alweer een nieuwe versie aan. Misschien is een Volkswasmachine de betere oplossing, de keuze beperkter en de levensduur acceptabeler als optie tegen het dan alsmaar weggooien.
Huishoudmachines zouden tijd moeten kunnen besparen, maar ten eerste moet je er eerst extra voor werken en ten tweede moeten ze onderhouden worden, vaak tegen een hoog uurloon, waarvoor je ook eerst weer moet werken.
M.i. inderdaad een nieuwe uitdaging, omdat we nu meer tijd over hebben!