Denkt u ook weleens politiek incorrect? Ik wel; op de nostalgische manier die ik mijn ouders vroeger verweet als ze de puntzakjes, duimdrop en naar Bakkum op de fiets verheerlijkten.
Een tijdje geleden overkwam het mij nog, dat ik terugverlangde naar zo’n ouderwetse, onbeschofte taxichauffeur van vóór de marktwerking; die je met een nonchalante hand feilloos naar je bestemming stuurde.
Door Anneke van Dok
Komend vanuit het station hield ik haastig een gedereguleerde taxi aan om me naar een adres te brengen. De jeugdige chauffeur gaf me een stadsplattegrond en vroeg me hem door de stad te loodsen, omdat zijn TomTom stuk was. Hij gaf verlegen toe dat hij nog niet zo bekend was met zijn nieuwe werkomgeving.
Enfin, na een lange omweg, bereikte ik veel te laat mijn afspraak. “Dat is dan zestien euro,” verklaarde de vrije jongen gedecideerd, want zijn schuchterheid was verdwenen. Ik heb hem tien euro in de hand gedrukt en dat was nog veel te veel.
Het zal wel aan de leeftijd liggen, maar ik kan zo maar midden op de dag verlangen naar een telefoniste, die direct de telefoon opneemt zonder nummerkeuze vooraf. Naar een winkelweek met zondagsrust, en naar wekkers zonder gebruiksaanwijzing.
Ik hunker vooral naar feestjes met een platendraaier in plaats van het geluidsgeweld, dat je lever en milt doet trillen. Ik huiver van robots, die mij straks gaan vertroetelen.
Het gekke is, dat ik steeds mensen ontmoet met diezelfde heimwee. Al leg ik honderd keer uit, dat de politie nu veel effectiever werkt; ze blijven maar mijmeren over een ouderwetse diender. Zo’n gemoedelijke brigadier met een iets te ronde taille, die zijn hele leven al woonde, waar hij moest handhaven en die iedereen kende. We hadden vroeger zo’n agent in Zaanstad, hij zette je zonder pardon op de bon, maar zijn naam was bij iedereen bekend: Hottentot. We hebben nu wijkteams en volgens de veiligheidsmonitor is menigeen tevreden. Echter de heimwee blijft.
Nog niet zo lang geleden had ik op – vroeger was het veel beter – altijd snel een vinnig antwoord klaar, maar tegenwoordig gaat het mij minder goed af.
Ik weet het wel: de maakbare samenleving is een illusie, want die wordt veel te duur. Benchmarking, marktwerking en deregulering hebben het volk vast veel goeds gebracht. Met mijn verstand kan ik erbij, maar met mijn hart niet. Een beetje meer persoonlijke bezorgdheid, ook al is dat niet effectief, kan toch geen kwaad?
Op de foto van het Gemeentearchief uit 1948 de g
