Voordat de stations waren voorzien van poortjes en toen ik de omroepers nog wel goed kon verstaan, was er in Zaandam een stationsrestauratie. Met een ober die er ook als zodanig uitzag. Je kon daar lekker lunchen, dus kwam ik er vaak. Vooral wanneer ik wachtte op de trein naar Amsterdam.

Door Anneke van Dok

Ik ging dan naar de rechtbank waar ik voor De Typhoon verslag moest doen van de straf die ondeugende Zaankanters te wachten stond. Op welk tijdstip ik de stationsrestauratie ook binnenliep; een wat oudere vrouw zat altijd aan hetzelfde tafeltje om een kopje koffie of een glas water te drinken. Ik heb weleens geprobeerd haar te interviewen, maar er kwam niet veel uit. Ze zat daar zonder reden, om zomaar een praatje te maken met jan en alleman. Op een dag was ze verdwenen.

Nu alle perrons ontdaan zijn van types die er niets te zoeken hebben, nemen de klachten over onheus gedrag tegenover het spoorwegpersoneel toch toe. Het schijnt aan het korte lontje van de reizigers te liggen. Ik kan me daar van alles bij voorstellen, dankzij mijn ervaring als fervent treinreiziger. Door een uitgelopen concert of een gemiste trein, maakte ik ’s avonds mee hoe mensen na een avondje stappen nogal leutig worden. En hoe tactvol de conducteur op die ongein reageert. Soms een vrouw, die zo’n groep mannen de baas moet blijven. Ik benijd de conductrice niet, wanneer ze de heren vriendelijk verzoekt hun voeten op de grond te zetten in plaats van op de banken.

En je wil niet weten hoe een trein eruit kan zien, wanneer de NS voetbalfans gastvrijheid heeft verleend. Ikzelf ben maar eenmaal kwaad geworden op een conducteur. Niet in de trein, maar op het perron, waar ik wanhopig naar een alternatief zocht voor mijn uitgevallen trein. Terwijl ik naar het informatiebord staarde, vroeg ik hem om raad. ‘Kijk me even aan, jongedame,’ berispte hij. Op een verkeerd moment tegen een vrouw van zeventig. Ik kon er eerlijk gezegd de humor niet van inzien, maar de man in zijn gezicht spugen? Nou nee. Toch schijnt dat regelmatig te gebeuren. Ik wil best een euro meer betalen voor een beter salaris van het treinpersoneel dat ’s avonds laat komt controleren of iedereen een vervoersbewijs heeft. En ook voor een extra collega die bevoegd is forse boetes te innen. Contant. Potig genoeg om een onverlaat uit de trein te kieperen.


De foto boven vonden we op de Facebook-groep Zaanse Plaatjes. Bart Keizer plaatse deze in oktober 2021: “De reeds lang verdwenen stations restauratie in station Zaandam. 1994.” Het ander plaatje is van een suikerzakje.

Suikerzakje