Terwijl ik het artikel over de biomassacentrales in De Orkaan lees, schiet mij een gezegde te binnen, dat in onze Zaanse huiskamers vaak werd gebruikt: ‘We hebben ons in de hoek geschilderd.’

De beeldspraak is duidelijk: je komt niet zonder verfvlekken weg, voordat de vloer droog is.

Door Anneke van Dok

Politici nemen tal van beslissingen, zonder voorzorgmaatregelen voor een veilige terugkeer te treffen of te zorgen voor goede, onderlinge afstemming.

Als de boel in het honderd loopt, en er geen weg terug meer is, schreeuwt iedereen moord en brand. Dat de huisvesting van babyboomers in de toekomst een probleem zou kunnen gaan vormen, kon driekwart eeuw geleden op een manchet worden uitgerekend. Toch sloopten we de afgelopen jaren bejaardenhuizen. Die misstap werd gerechtvaardigd met het argument dat iedereen graag zelfstandig wil blijven wonen, maar op een onrealistische wens mag je geen beleid baseren.

Dat ons consumptiegedrag de energiebronnen en grondstoffen zou uitputten, werd al in 1972 door de club van Rome onderkend. De waarschuwing werd weggewuifd met beloftes over schonere technologie. En nu komen alle consequenties van verkwisting, overdaad en laksheid samen in de hoek van de door mij geciteerde beeldspraak. Er is maar één uitweg: ophouden met potverteren en uitputten, onthaasten en wachten tot de verf is opgedroogd.

Als ik zie, wat er wekelijks in de diverse vuilcontainers wordt gedeponeerd, denk ik fronsend terug aan die ene zinken bak, in de achtertuin van de Willem Brinkmanstraat waar het wekelijkse afval van ons hele gezin in paste. U heeft, net als ik, de ingrediënten voor het kerstdiner al in huis, dus komt mijn zwartgallige boodschap te laat. Geniet nog even van de maaltijd. Volgend jaar doen we kalm aan.

Op de foto boven staat C. Dibbus de vuilnisboer uit Uitgeest. Het is een foto uit het Gemeentearchrief van Zaanstad uit 1910.