Ik werd gisteren blij verrast door het Orkaanbericht, waarin mijn moeder Annie van Weele-Plooijer postume lof kreeg voor haar aandeel in de vrouwenemancipatie van 1955.

Dankzij haar voorstel, als lid van de Zaandamse gemeenteraad, werd de Stichting Centraal Woningbeheer verplicht twee vrouwelijke leden in het bestuur op te nemen. En met dat vrouwenquotum stak ze zelfs Noorwegen de loef af.

Door Anneke van Dok

In de bijgevoegde notulen viel me iets bijzonders op. In 1955 was vrouwenemancipatie nog geen gewonnen strijd, integendeel. En daarvan kregen de mannen natuurlijk de schuld. Het voorstel van mijn moeder werd echter door mannen ondersteund en overgenomen. De wethouder stelde zelfs voor om het woordje ‘minstens’ toe te voegen aan haar voorstel. Ik heb tijdens mijn bestuurlijke carrière ook vaak steun van mannelijke collega’s ondervonden. Ik moet wel erkennen, dat die mannen meestal werden aangestuurd door geëmancipeerde vrouwen.

De notulen waren openbaar en hadden in Zaandam als bijzonderheid dat ze maar op één zijde van het papier waren geschreven. De stapel lag bij ons thuis onderin de kamerkast naast de knopendoos: niet zozeer om vaak te worden herlezen, maar wel omdat mijn broer, mijn zusje en ik de achterkant mochten gebruiken als tekenpapier. Dat was het voordeel van een moeder als raadslid.

Veertig jaar later was ik zelf burgemeester en begeleidde ik de oprichting van een woningcorporatie in een Zuid-Afrikaanse zusterstad. Het project omvatte moeilijke klussen: met de samenwerking tussen twee grote bedrijven, de gemeente en de provincie, de opzet van een bevolkingsregistratiesysteem, een huurderscommissie en niet te vergeten: een vrouwenadviescommissie. Tijdens de voortgangsvergadering zaten de vrouwen in kleurrijke gewaden op de voorste rij in de zaal en de wethouder zat naast mij aan de bestuurstafel. Toen ik hem vroeg naar de stand van zaken, deed hij verslag: dat de vrouwen nog veel moesten leren, dat het een kwestie was van tijd en van inpassing in het beleid.

‘Ik kan u goed volgen’, antwoordde ik, ‘want u gebruikt precies dezelfde argumenten, waar mijn moeder vijftig jaar terug tegen moest vechten.’

Annie zag al haar kleindochters carrière maken, maar dat mijn nichtje Janneke als CFO aanschoof aan de bestuurstafel van de Gasunie heeft ze helaas niet meer meegemaakt.

Foto: Annie van Weele – Plooijer op 92-jarige leeftijd en daarnaast de notulen van de bewuste vergadering.