Ik ben benieuwd of het u ook weleens overkomt: foutjes over het hoofd zien, die je zelf hebt gemaakt.

Terwijl ik me concentreer op het onderwerp van een column, vloeien de schrijffoutjes vanzelf uit mijn vingers.

Door Anneke van Dok

Bij herlezing ben ik nog zo gefocust op de inhoud, dat ik ze toch weer over het hoofd zie. Soms laat ik de column even rusten voor ik hem verstuur. Na een paar uur ontdek ik de vergissingen dan alsnog, maar het gebeurt ook heel vaak, dat ik ze de volgende morgen, als de tekst al in De Orkaan staat, pas zie. En dan betreft het een tekst van slechts vierhonderd woorden. Kun je nagaan, hoeveel fouten er in een manuscript van vijfenzestigduizend woorden terecht kunnen komen. Ik probeer ze natuurlijk zelf te corrigeren en als dat niet goed lukt, haalt de redactie van de uitgever ze er wel uit.

Omdat ik nu zelf een boek uitgeef, ben ik afhankelijk van attente meelezers die een scherp oog voor tikfouten bezitten. Na lezing door een groep liefhebbers van mijn literatuur, kreeg ik de tekst toch nog met strepen en uitroeptekens terug. Ik hoop, dat het boek nu foutloos is, want de hoofdpersoon Maxime (haar naam is ook de titel) verdient een nauwkeurige behandeling.

Tijdens haar bestaan deden zich veel slordigheden voor; door haar eigen levensstijl, maar ook door de nonchalante houding van instanties. Daardoor kreeg ze geen baan, geen uitkering en geen huis. ‘Eigen schuld, dikke bult’ luidde het motief. De ideeën voor mijn romans komen zelden tot stand achter de computer, maar wel heel vaak tijdens een wandeling of een fietstocht.

Vorige week fietste ik door de Zaanstreek: van Neck naar Wormer en via Jisp weer terug naar het vertrekpunt. Onderweg, genietend van het uitzicht, kreeg ik weer een goed idee: ik ga in het vervolg beter opletten. Nooit meer foutjes: dat past niet bij mijn wat nonchalante karakter, maar goed mijn best doen wel. Op Boek-dok.nl vindt u meer informatie over Maxime.