Het bericht ‘Steungezinnen gezocht in Zaanstad’ trok gisteren mijn bijzondere aandacht, omdat zo’n briesje tussen al het orkaangeweld over dierendag en Sinterklaas herinnert aan de zachtaardige kant van onze samenleving.

Ik hoop dat de oproep meteen succes heeft, want een uitwijkgezin maakt voor sommige kinderen een wereld van verschil, als het thuis even niet lekker loopt.

Velen zullen zich uit hun eigen kindertijd herinneren hoe fijn het was, om een middagje te schuilen bij een tante of oom, of bij het gezin van een vriendje of vriendinnetje. En dan ging het alleen om een ruzietje, of humeurige moeder. Voor sommige kinderen ontbreekt zo’n vluchtheuvel en dan is een Buurtgezin hartstikke welkom. Ik herinner me soortgelijke goede initiatieven: zoals ‘Vakantie in eigen stad,’ waardoor kinderen die nooit met vakantie kunnen, in hun vertrouwde omgeving plezier beleven en logeren in een accommodatie, die daar speciaal voor geschikt werd gemaakt.

Ik herinner me ook de negenjarige Patrick uit Frankrijk, die zich via Europa Kinderhulp, een paar weken door ons kwam laten verwennen. Hij droeg een strooien hoed en beschikte over veel fantasie. Dat het thuis even niet fijn was, liet hij niet merken. Integendeel, hij schepte op dat hij bij ons logeerde omdat zijn ouders op reis waren naar Biarritz.  Hij liep er ook niet mee te koop, dat er bij hem thuis geen watercloset was. Toen hij met onze acht maanden oude dochter in zijn armen de trap af kwam lopen en onze verschrikte reactie aanhoorde, antwoordde hij, dat thuis van hem werd verwacht de baby te verschonen, als ze huilde.  Toen we vijf gekleurde onderbroekjes bij de Hema voor hem kochten verried hij de situatie thuis in een berichtje aan zijn moeder:

‘Mama, deze mensen zijn ontzettend rijk. Ze hebben vijf zwembroeken voor me gekocht.’

We gaven hem een spaarpot die hij demonstratief tevoorschijn haalde om zijn geld te tellen, wanneer zich bezoek aandiende. Het maakte niet uit of dat de groenteman, de buurman of mijn ouders waren. De boodschap werd hen altijd duidelijk gemaakt. Vaak vraag ik me af hoe het met Patrick zou gaan, nu hij volwassen is. Ik hoop dat ie, net als ik, af en toe aan die mooie weken zal denken.

De foto boven is van Buurtgezinnen Zaanstad.