Alvorens u te verblijden met de column van Anneke, willen we haar vanaf deze plek graag feliciteren met de eerste prijs voor haar roman Twee Keer Woordwaarde.

De vakjury van uitgeverij Boekscout besloot dat ze de beste is. En daar benne we best trots op met zijn allen! 

Goed, nu over tot de maandagse gang van zaken. De column van -prijswinnaar- Anneke van Dok:

Een huwelijk met valkuilen

De gemeenteraad heeft heel Zaanstad tot Huis der gemeente verklaard, waardoor geliefden overal mogen trouwen. Met het Huis der gemeente wordt natuurlijk gewoon het stadhuis bedoeld, waar je vroeger voor niks of met veel toeters en bellen, door een in toga gehulde ambtenaar in de echt werd verbonden.

Zo spraken Paul en ik ons jawoord uit tegenover mevrouw Peereboom, omringd door leerlingen van de Juliana van Stolbergschool, waar Paul gymles gaf. Mijn trouwjapon werd door zijn coupeuseklas gemaakt. Na een eenvoudige receptie was er een broodjesbuffet voor de familie in De Harmonie. Het was de tijd van no nonsens, toon gezet door provo Rob Stolk, die met zijn bruid voorop de fiets naar het stadhuis van Zaandam peddelde.

Als ik zie welke bedragen er tegenwoordig aan een huwelijksdag worden uitgegeven, betwijfel ik of dat wel een verstandige investering is. Een op de vijf echtparen zal immers binnen zeven jaar weer scheiden. De mooiste dag van je leven kon weleens de duurste blijken te zijn. Maar ik moet niet zeuren, want optimisme is nu een politiek devies geworden.

Toen ik als burgemeester van Vlissingen het konijn van Het huis der gemeente uit de hogehoed wilde toveren, werd ik door de hoofdbode op de vingers getikt. Aan de huwelijkssluiting zijn namelijk strenge voorwaarden verbonden.

De plechtigheid moet openbaar, en dus toegankelijk voor gehandicapten zijn. En hoe zat het met de Arbowet ter bescherming van de trouwambtenaren?  Er lag al een aanvraag om op een hoge mast te trouwen. Daar waren zijn dames van de Burgerlijke Stand niet op gebouwd. Het fort, waarvoor ook veel belangstelling bestond, was alleen via onverhard terrein bereikbaar en er waren veel struikelblokken en valkuilen.  Had ik wel goed nagedacht over de claims die er zouden komen, als er ongelukjes met schade of letsel zouden ontstaan. En als het nu eens ging regenen, hoe zou die dure trouwjapon er dan aan het eind van de dag uitzien? Tja, daar had ik inderdaad niet aan gedacht.

De bode had natuurlijk hartstikke gelijk. Een huwelijkssluiting is een serieuze zaak, maar soms leggen de sterkste argumenten het af tegen romantiek. Dus werd het jawoord een maand later uitgesproken op de toren van het Arsenaal. Niet lang daarna werd er getrouwd in fort Rammekens.

En inderdaad, het regende toen pijpenstelen.

De foto linksboven (uit 1936, met daarop juf D. Solp van de Fröbelschool uit Wormerveer en trainer van de watersportvereniging “Stormvogels” H. de Wit) komt uit ons onvolprezen Gemeentearchief.