Toen ik samen met mijn collega-wethouders de heer Janssens in Wormer bezocht om hem met zijn benoeming tot burgemeester van Hoorn te feliciteren, fluisterde mijn collega: ‘We hebben een hele ingeleverd en krijgen er een halve voor terug.’

Pierre volgde met zijn lengte van circa 1.65 namelijk burgemeester Freerk Tjaberings* op, die meer dan twee meter lang was. Als hij die opmerking had gehoord, zou hij er hartelijk om hebben gelachen, want zijn gevoel voor humor was even groot als zijn ego.

Door Anneke van Dok

Vorige week stierf Pierre, na een lang ziekbed. Dus niet onverwacht. Maar toen het bericht van zijn overlijden mij bereikte, verdween hij niet meer uit mijn gedachten. Ik leerde hem al kennen toen ik wethouder in Hoorn was en hij nog burgemeester in Wormer, maar na zijn aantreden in ons gemeentebestuur werd hij meer dan een collega. Ik heb veel van hem geleerd, wat mij in mijn verdere carrière van pas kwam: het relativeren van gewichtigheid, het handhaven van principes en integriteit en het doorgronden van de gevolgen door bestuurlijk handelen. Of het nu ging om juridische of ethische kwesties. Toen ik, veel sneller dan ik verwacht had, zelf burgemeester van Diemen werd, beschikte ik over een map vol briefjes met goede raad, meestal voorzien van een snedige opmerking. Zo herinner ik me nog goed hoe hij me ter verantwoording riep, omdat ik er openlijk voor uitkwam dat ik naar piratenzenders keek. 

‘Terwijl ik de politie laat handhaven,’ zei hij streng, ‘heeft mijn locoburgemeester (ik dus) een antenne op het dak.’ Daarmee wees hij op de voorbeeldfunctie die een bestuurder hoorde te hebben: ook in de rij bij de bakker, en ook voor rood licht op een zebrapad. Hij relativeerde het standje wel met een waarschuwing: ‘Geen brave hendrik te worden, hoor.’

Hij leerde me dat een kleine misstap op het pad van A naar B onschuldig lijkt. Maar dat het wel de eerste stap naar Z was. Soms was zijn humor zo overrompelend dat je hem zijn pedanterie vergaf. Bijvoorbeeld tijdens een treinreis naar een congres van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten. De nieuwe VVD- wethouder trof de rest van het college in een eersteklascoupé aan. 

‘Wat doen socialisten hier op kosten van de gemeentekas?’ vroeg hij. ’Ik heb zelf een tweedeklaskaartje gekocht.’

‘Dan moet je je schamen, ‘antwoordde onze kleine burgervader. ‘Je bezet de plaats van een armlastige reiziger. Je misbruikt een sociale voorziening.’ Om dan heel relaxed een beetje op te schuiven om de wethouder een plaatsje te geven. Relaxed was hij ook als hij op dinsdagmorgen de vergaderzaal betrad. Na zijn dagelijkse joggingrondje, met zijn haar nog nat van het douchen in de schuilkelder van het stadhuis en met rode wangen. ‘Zijn jullie al begonnen?’ Om daarna de hamer van de locoburgemeester over te nemen.

Pierre raakte zijn lichte zuidelijke accent nooit kwijt, maar hij overdreef het niet. Zeker niet als hij zijn toespraken hield, waar hij elke luisteraar mee boeide, ook al waren ze wel lang. Hij zong graag, in een koor, maar ook solo in de schouwburg: als Anatevka, op een culturele avond van een ondernemersvereniging.

Ik weet zeker dat menig inwoner van Wormer Pierre Janssens zal herinneren als een bijzondere burgemeester.

Klein van gestalte, maar groot van geest.

* Freerk Tjaberings was burgemeester van Krommenie, voor hij in Hoorn burgemeester werd.