De moeder van Jolanda van Zeelt is hart- en longpatiënt en ze ligt een aantal keren per jaar in het ziekenhuis. Afgelopen week is zij weer voor een paar dagen opgenomen in het Zaans Medisch Centrum.
Aansluitend heeft ze een plek gekregen in het Zorghotel Recura van Evean om te revalideren. Daar veranderden de regels, waardoor Jolanda nu voor het blok staat. Moet ze meedansen om haar moeder te zien?
Ik heb een dilemma….
Ik zag er tegenop om op bezoek te gaan. Ik zag op tegen de strenge regels, maar dat viel me ontzettend mee. Eigenlijk niet anders dan anders, behalve dan dat je struikelt over de borden, pijlen, eenrichtingsverkeer, 2 man in een lift enzovoort…
Door Jolanda van Zeelt
Ik mocht gewoon op bezoek, elke dag, met bezoektijden van 16.00 tot 19.30. Ik hoefde geen mondkapje op en ik hoefde ook mijn handen niet te ontsmetten. Drie mensen tegelijk op bezoek werd ook (oogluikend) toegestaan. Ik knuffelde mijn moeder want dat doen we alweer een tijdje.
In het begin toen er nog veel onduidelijk was, was ik wel voorzichtig. Ik hield afstand en we knuffelden elkaar even niet. Eigenlijk zoals ik dat normaal ook altijd doe: Als ik me niet lekker voel of als ik verkouden ben, kom ik niet te dicht bij mijn moeder, want mijn moeder is kwetsbaar en kan geen griep of verkoudheid gebruiken.
Omgekeerd doe ik dat ook. Als iemand binnen of buiten ons gezin zich niet lekker voelt, dan zeg ik: “Ik blijf even uit je buurt want ik moet zingen komend weekeind”. Gewoon normaal gezond verstand…
Ik ging dus een paar keer per week bij mijn moeder op bezoek. En we waren beide hard aan “een knuffel” toe. We zijn inmiddels in “een andere fase” beland, en ik ben van mening dat knuffelen weer kan, mits je je goed voelt. Dus, ik heb mijn moeder die knuffel gegeven die zij zo nodig had.
Vandaag is zij van het ZMC ‘verhuisd’ naar Het Zorghotel Recura van Evean om te revalideren. En toen kreeg ik de bezoekregels toe gemaild en daar begint mijn dilemma…
- 1 persoon mag 1x in de week 30 minuten op bezoek komen en niet in het weekeind. (Nu ben ik voor één keer blij dat ik enig kind ben, zodat ik niet met broers of zussen lotjes hoef te trekken wie er naar moeder mag en wie niet.)
- Dit bezoek moet van tevoren aangemeld worden.
- Als ik één keer niet kan, dan mag er een keer gewisseld worden. Er mag dan één andere persoon gaan. Dat betekent wel dat mijn ‘bezoekrecht’ vervalt, en overgaat naar deze andere persoon.
- Een dag van tevoren word ik gebeld en wordt de ‘checklist’ met mij doorgenomen.
- Op de dag van het bezoek moet ik mijn temperatuur rectaal (!) meten en boven de 38 graden gaat het feest niet door.
- Ik moet me legitimeren zodat ik geregistreerd kan worden bij de GGD.
- Op de dag van het bezoek word ik ontvangen door een medewerker van Recura die de checklist met mij door neemt inclusief mijn temperatuur… Ik moet mijn handen desinfecteren en een mondkapje op.
- Als alles goed is mag ik daarna naar mijn moeder, voor een bezoek van maximaal een half uur op haar kamer, (die mag ik niet verlaten) met 1,5 meter afstand en een mondkapje op.
- Na een half uur neem ik afscheid (met een handkus op 1,5 meter) was ik mijn handen en moet ik vooral niet vergeten om de was mee te nemen want ik zie haar immers pas een week later weer.
Nu zullen veel mensen zeggen dat ik blij moet zijn dat ik naar haar toe mag (half uur in de week!) en dat ik niet zo moeilijk moet doen over mondkapjes, temperaturen en bezoektijden. Maar ik ben het met alles niet eens! Althans niet meer.
Maatregelen moeten in verhouding staan. Maatregelen moeten niet méér kwaad doen dan goed. Ik vind dat de balans volledig zoek is.
Als ik meega in deze belachelijke regels voelt dat als goedkeuring van dit beleid en ik keur het absoluut niet goed. Als ik niet meega in de regels kan ik dus mijn moeder niet zien…
Ik ga er nog een paar dagen over na denken. Ik mag toch pas volgende week op bezoek. Gewoon naar binnen lopen is trouwens ook geen optie want de lift gaat maar tot de derde verdieping en voor de vierde (waar het revalidatiecentrum gelegen is) is een sleutel nodig.
Op de vraag van mijn moeder of zij af en toe eens naar buiten mocht, zodat zij haar dochter dan buiten even kan zien, was het antwoord negatief. Wel werd voorgesteld dat zij voor het raam gaat staan en ik, als dochter op het dak van de parkeergarage, dan kunnen we naar elkaar zwaaien.
Hoe kunnen de regels zo verschillen tussen een ziekenhuis (waar toch een hoop echt hele zieke mensen liggen) en een ‘verzorgingshuis’. Deze regels worden door de verzorgingshuizen/revalidatie-centra zelf gemaakt. Dit is niet wettelijk opgelegd.
Mam, je zit even in de gevangenis en ik weet niet of ik me erbij neer ga leggen.
Ik heb van Recura n.a.v. dit artikel in de Orkaan een mail ontvangen waarin ze uitleggen voor welke keuzes zijzelf staan. Dat zij deze moeite nemen pleit voor hen. Aan de andere kant blijft mijn gevoel dat beleid en regels iets is wat de mensen zelf bepalen...Recura meldt dat de regels nu snel versoepeld gaan worden, (ze kunnen ook bijna niet anders meer nu de druk toeneemt) dat is fijn maar voor veel mensen jammer dat het zo laat gebeurt.
Evert Hartog heeft gedaan wat ik wilde doen, nl. niet gaan, maar het gaat niet zo goed met mijn moeder dus ik zal zwichten en haar bezoeken. Heel veel dank voor de lieve reacties op mijn bericht !
Wij mochten vrijdag eindelijk een keer op 'bezoek' bij een ruim 90-jarige tante van mijn vrouw. Zij verblijft in een verzorgingstehuis in Castricum, waar wij haar wekelijks bezochten. Wij hebben sinds januari geen persoonlijk contact meer gehad, omdat aldaar het coronavirus vooraf was gegaan door het norovirus.
Het 'bezoek' van vrijdag hield in dat wij buiten in de babbelhoek zaten en tante binnen achter het glas. Voor het gesprek waren wij aangewezen op een soort telefoonverbinding. Knopje indrukken voor contact. Wij waren meer bezig met het instandhouden van de verbinding dan met elkaar praten. Waarbij wij in het voordeel waren omdat wij (nog) geen artrose hebben. Conclusie wederzijds: het is makkelijker en prettiger om met elkaar te bellen. We begrijpen de voorzichtigheid van de instelling, maar ook hier regeert - beter gezegd dicteert - de angst en doet de versoepeling van de regels meer kwaad dan goed. Nu betalen we de hoge prijs voor het gebrek aan beschermingsmiddelen waarmee zorginstellingen aanvankelijk te kampen hadden.
Voorzichtigheid is prima. Maar je vraagt je inderdaad af of dit nog wel in verhouding staat tot de noodzakelijkheid. Zeker als je de huidige, overvolle en toegestane, situatie in de vliegtuigen en op Schiphol in gedachte neemt.
Ik wens u veel sterke en uw moeder een spoedig herstel!
Herkenbaar. Mijn moeder brak haar heup midden in coronatijd. Bij het ZMC waren de regels menselijk. Bij recura niet. Het personeel van Evean doet zijn best, daar ligt het niet aan, het beleid is niet menselijk. Regeltjes gaan voor ook als die tegen de grondwet ingaan. Wij (mijn moeder mijn broer en ik) hebben besloten haar niet te bezoeken, dus ze is daar twee weken alleen geweest. Wel zo veel mogelijk gebeld. Die twee weken is mijn moeder redelijk doorgekomen. De weekenden waren akelig en saai, maar op andere dagen was er een Revalidatie programma, dat brak de dag. Het blijft onmenselijk om mensen met een medisch probleem mensonwaardiger te behandelen dan een delinquent. Onbegrijpelijk ook dat niemand ingrijpt.
Zorghotel....? Worghotel....!
In en in triest dit Jolanda.
Ik vrees dat deze regels ( zoals zoveel regels op het moment ) opgesteld zijn door mensen die geen idee hebben hoe het werkelijk zit, geen idee hebben waar ze mee bezig zijn.
Ze doen allemaal maar wat lijkt het.
Wens je veel sterkte, wijsheid en goede gezondheid toe hoor.