Filosofen, economen en natuurliefhebbers droomden vorige week, met Pasen in zicht, van een beter Nederland na de Corona- crisis. Maar Jaap Meeuwsen, de Orkaanlezer die commentaar gaf op mijn vorige column, deelt die droom niet.

Hij zette mij met zijn reactie, dat alles straks weer zou zijn zoals het was, aan het denken.

Door Anneke van Dok

Terugziend op schokkende gebeurtenissen uit het verleden, die een keerpunt ten goede hadden kunnen betekenen, geef ik hem gelijk. De watersnoodramp vormde de aanleiding tot de aanleg van de Deltawerken, dat is waar. Maar de zeespiegelstijging, ten gevolge van ons gebrekkige klimaat- en milieubeleid, vormt een nieuwe bedreiging.

De ramp in Enschede had tot gevolg, dat de voorschriften voor opslag van vuurwerk werden aangescherpt, maar de hoeveelheid pijlen en knallers die legaal of illegaal werden verhandeld, groeide daarna nog fors.

Is het in Nederland zo beroerd gesteld, dat ik mag mijmeren over rust en ruimte in een anderhalve meter-economie? En wat zou ik dan willen veranderen?

Ik zou graag willen, dat alles wat onze gezondheid en ons elementaire welzijn raakt, weer tot de verantwoordelijkheid van de overheid behoort, het gemopper over traagheid en logheid ten spijt. Onderwijs, volkshuisvesting, gezondheidszorg en nutsvoorzieningen zijn geen speeltjes van de vrije markt.

Ik kreeg de afgelopen weken ook weer heimwee naar de ‘vaste aanstelling’, nu het begrip zzp’er een kat in de zak blijkt te zijn. De nadelen van flexibele arbeid komen pas goed aan het licht, wanneer er sprake is van een crisis. De gevolgen op de woningmarkt zullen we over niet al te lange tijd dan ook nog meer gaan voelen.

Mijn lang gekoesterde wens dat leegstaande monumenten in Zaanstad een mooie bestemming krijgen, komt al een beetje uit met het voornemen van Tony Chocolonely om een recreatieve bestemming te geven aan De Vrede. Ik begrijp ook wel, dat menigeen het nut van een Chocolade- achtbaan in twijfel trekt.

Ik zou heel graag willen, dat er in de winter weer ijs lag op de sloten, zodat iedereen eindeloos kan schaatsen in het Oosterzijderveld en het Westzijderveld (althans wat daar nog van over is). Dit is geen egoïstische wens, want ik bind de noren niet meer onder. Ik gun het de nieuwe generatie. Ik weet heel goed, dat deze wens alleen uitkomt, wanneer we een forse klimaatverandering tot stand brengen.

Misschien moet de verandering wel vanuit onszelf komen, nu het carpe diem weer in zicht komt. Zorgen voor elkaar, genoegen nemen met minder vermaak en verre reizen, en solidariteit met de zwaksten; dat lijkt mij geen onhaalbare opdracht.