“Meneer, het is alsof we in een permanente Goede Vrijdag leven”, zei de pastoor John van de Laar van de katholieke kerk in Uden laatst tegen me. “Here, here, waarom heeft u ons verlaten”, voegde hij eraan toe.

Ik moest even graven in mijn theologische geheugen om te bepalen wat hij daarmee bedoelde.

Hij doelde op het lijdensverhaal van Jezus, het kruis, de rozenkrans en het verlaten gevoel dat je ongetwijfeld krijgt als je aan een kruis hangt. De laatste adem die hij uitblies. Uden is het epicentrum. De pastor had al meer van zijn volgelingen moeten afleggen dan hem lief was en velen vroegen hem om geestelijke hulp vlak voor ze hun laatste adem uitbliezen.

Veel mensen zijn bezig met het geloof deze dagen. Het virus, dat ik niet bij naam wil noemen, is het een signaal van boven? Of een straf? Laat ik er helder over zijn. Neen. De meerderheid van de voorgangers en pastors die ik heb gesproken vinden van niet. Maar er zijn wel een aantal interessante parallellen te trekken, ook voor de minder gelovigen.

Met Pasen brengen we een ode we het leven. Het is niet voor niets dat de kerk in de middeleeuwen bepaalde dat de Heer waarlijk is opgestaan op hetzelfde moment dat er lammetjes in de wei staan en de pulletjes in rij in de sloot achter moeder eend aan zwemmen. Jezus versloeg de dood. En hoe positief is dat als het ook nog eens lente is. We vieren het nu bijna 2000 jaar in West-Europa.

Op dit moment vechten enkele tientallen Zaankanters voor hun leven op de Intensive Care. In het ZMC en ziekenhuizen in onze omgeving. De helden aan het bed, de engelen die ze ondersteunen, ze zijn de frontsoldaten van ons land in de strijd tegen het virus en de dood. Het Paasweekeinde is voor onze generatie nog nooit zo beladen geweest als nu. En deze beroepsgroep nog nooit zo betekenisvol.

Ik werk momenteel voor Radio 1. Elke dag houden we de cijfers in de gaten van het RIVM. Exact om 14.00 weten we hoe we ervoor staan. De exponentieel stijgende lijn is afgevlakt en sinds deze week is er zelfs een dalende trend te bespeuren in het aantal IC-opnames. Als je er dagelijks mee bezig bent, ervaar je dit soort cijfers als een soort wedstrijd. Net als een beursanalist, die de koersen in de gaten houdt, of een weerman, die de gang van een hogedrukgebied bespeurt.

Voor de diepere betekenis van die cijfers moeten we teruggaan naar het begin van deze virale crisis. De grootste zorg was niet dat er mensen zouden overlijden, maar juist dat er niet genoeg IC-bedden zouden zijn om iedereen op te nemen. Het binnenblijven, de anderhalve meter afstand, het was voor de Zaankanters allemaal te doen om de Intensive-Careafdelingen op het ZMC te ontlasten. Want wat nou als het systeem overbelast zou raken, zoals in Noord-Italië is gebeurd, wat dan?

Nou, dan zou er iemand moeten beslissen wie er wel en wie er niet geholpen zou mogen worden, volgens een protocol dat op het hoogste politieke niveau is bepaald. Niet de natuur beslist, niet God, maar een mens beslist wie er blijft leven en wie niet. Niemand zou die Pontius Pilatus willen zijn, die bepaalt dat Jezus en niet Barnabas zou moeten sterven. En daarom blijven we binnen. Daarom ook vereren wij onze nieuwe zorghelden, die ons hiertoe moeten behoeden. Daarom steek ik thuis een kaarsje op voor iedereen die vecht voor zijn leven.

Is het dan alleen maar kommer en kwel dit jaar met Pasen? Nou niet helemaal. Het is dit jaar meer dan ooit het feest van de wederopstanding. De cijfers laten dit Paasweekend voor het eerst sinds vier weken een positief beeld zien. Het eerste weekend met een dalende trend in het aantal IC-opnames, de natuur staat in bloei, de eenden hebben pulletjes en de lammetjes staan in de wei.

We vieren nu, meer dan ooit het leven met Pasen. Ik vier dit jaar het leven van mijn ouders. Al vier weken zijn ze binnen. Opgesloten. We hebben een familiebijeenkomst via een zoom-verbinding en af en toe gaan ze op de fiets naar buiten. Ze zijn in de oorlog geboren en vieren 75 jaar vrijheid in gevangenschap. Maar ze leven en ze zijn gezond. En dat is ons belangrijkste bezit. Ik hoop en denk dat veel Zaankanters van mijn generatie er zo over denken. Het is de ultieme paasgedachte.

De mooie paasfoto boven is gemaakt door Annabelle Onrust