Om een keer mee te rennen met de inmiddels wijd en zijd bekende Dam tot Damloop van Amsterdam naar Zaandam van 16,1 kilometer was nog niet mijn ambitie toen deze startte in 1985 met 4.300 deelnemers.

Het evenement groeide en in het millenniumjaar 2000, het in paniek voorspelde rampjaar waarbij na de eeuwwisseling overal computers zouden terugspringen naar het jaar 1900 (maar er gebeurde niets), besloot ik juist daarom een poging te gaan wagen en begon vanuit huis elke avond met een rondje hardlopen. Dat deed ik op gewone gympen, eerst een retourtje Zaandam-Koog aan de Zaan, daarna Zaandijk, Wormerveer, Krommenie en zo verder.

Omdat ik het idee had dat alles wat ik deed beter en spierpijnloser zou moeten kunnen en ik het solo lopen nogal saai vond sloot ik me aan bij de Zaanse Atletiekvereniging. Ik moest onmiddellijk goede hardloopschoenen aanschaffen en leerde daar de juiste looptechnieken en een goede beheersing van de ademhaling (geen keelpijn meer). Vooral de belangrijke warming-up voorafgaand en de rek- en strek oefeningen achteraf bespaarde me veel spierpijn. En bovenal, het was stimulerend en gezellig om met een groep gelijkwaardig naar een hoger doel te trainen.

Dat trainen hield in 2 avonden in de week en op zaterdagmorgen en we gingen als een speer dus konden via de vereniging ingeschreven worden voor de Dam tot Damloop. Hoe verder we in de training kwamen hoe zekerder we wisten: “wij gaan dit allemaal halen; makkie!”

Er kwam een kink in de kabel toen ik tijdens een vrijdagavondje uit in een dancing (die er al lang niet meer is) op goud-van-oud muziek lekker aan het swingen was en in de drukte op de kleine dansvloer een (onbedoelde) trap tegen mijn enkel kreeg. De volgende morgen, de zaterdagse trainingsochtend, was mijn enkel zeer pijnlijk en gezwollen gelijk een olifantspootje.
De weekendarts die mijn enkel moest intapen schudde wijselijk en enigszins meelevend zijn hoofd toen ik vertelde waarmee ik bezig was. Het herstel zou zeker een paar weken duren dus dat betekende voor mij over en uit met de training voor de loop.

Ik heb heel wat traantjes gelaten om deze teleurstelling maar met mijn inschrijfnummer kon ik wel weer iemand anders verblijden. En mijn collega-hardlopers heb ik staan toejuichen, ze hadden het allemaal gehaald!

Of ik nog gemotiveerd genoeg was om het over te doen het jaar erop? Nee, ik heb gewacht op de 1^e Dam tot Dam Wandeltocht die in 2003 tot stand kwam en deze 16 kilometer (25 kon ook) in ontspannen sfeer en gezelligheid gelopen tezamen met een klein eigen groepje en nog 3000 andere wandelaars. Dit hebben we nog een aantal jaren gedaan waarbij het deelnemersaantal en ook het publiek bleef groeien. Het Dam tot Dam Veldpark was nog niet in beeld, de medailles werden toen nog verstrekt op de Burcht. En nee, smartphones waren ook nog lang niet in beeld, dus geen historische selfies en groepskiekjes. Met sterke benen, goede (wandel)schoenen en een redelijke conditie kan iedereen de wandeltocht aan. Makkie!

Ook dit weekend doen er weer 86.000 wandelaars, lopers en renners mee, het blijft een uniek evenement waarvan Zaandam-Zaanstad onderdeel mag uitmaken dus we staan in alle opzichten goed op de kaart. Ik blijf graag en veel wandelen maar niet meer en masse.

Fijne bos-, strand- en stadswandelingen met je maatje maken en je eigen tempo en kilometers bepalen (op gympen mag ook); als je kan doen wat je leuk vindt dan is de medaille je gezondheid…

*Ruth*