‘Een toverstok?’ vraagt Simon Blanken, ‘Voor tien wensen misschien… op zijn hoogst. Waar je dan echt over na moet denken…’
Een van de tien wensen kan ik voor hem invullen: het woonwagenkamp waar familie woont ligt op steenworp afstand, en zijn Corina had het liefst willen sterven op wielen.
Helaas overleed zij afgelopen woensdag in de flat die ze via het Leger des Heils kregen toegewezen. Draai dit terug?
Door : Merel Kan
Simon Blanken ‘van de wagen’ mailde om te melden dat op 12 juni Corina is overleden: ‘Het verdriet is groot maar de ellende en pijn is voor haar gelukkig opgehouden.’
Mijn antwoordmail strandt in het toetsenbord omdat elk woord dat ik typ betekenisloos lijkt. Ik besluit te bellen.
Kanker is een kankerziekte meldt Simon. Het maakt alles kapot:
‘Tijdens de jaarwisseling stond ze nog met een peuk in d’r bek uit haar dak te gaan op Tino Martin. In een half jaar tijd ging alles naar de klote. Het slurpt alle energie op. Zo bizar…’
Simon, Corina en hun dochter Willemijn zijn in Zaanstad niet gewenst, maar het gezin met wortels aan de Zaan kon nergens anders terecht. Onmachtig – want ze waren er nou eenmaal – werd hun caravan door de gemeente van stroom en toiletwagen voorzien tegenover Station Wormerveer. Even onmachtig werd dat teruggedraaid en ‘mochten’ ze naar een flat van het Leger des Heils in Krommenie.
In de flat zou ruimte zijn voor de doodzieke Corina om te sterven, daarna stopt de gastvrijheid. Binnen vier weken moeten Simon en Willemijn (17 jaar) weg, waarnaartoe weten ze niet.
Vier weken is snel, maar ze hebben eerst aankomende woensdag om naartoe te leven. Corina is bij hen in de flat, en ze wordt in Zaandam bijgezet in het familiegraf.
Diverse mensen, ook professioneel hebben het beste met vader en dochter voor. Maar iedereen loopt tegen een muur van regels. Simon wanhoopt. Het verdriet, de frustratie, het onmogelijke van de situatie is voelbaar. En dat is het moment dat ik hem zeg dat ik een toverstok zou willen hebben. Hij reageert:
‘Als je een toverstok had gehad, dan had ik hem van je overgenomen.’
‘Je had hem mogen hebben.’
‘Dan was hij waarschijnlijk binnen de kortste keren op, ik zie zoveel, gun zoveel…’
‘De truc is om als eerste te toveren dat je toverstok onbeperkt werkt,’ meld ik slim.
Maar dat ziet Simon niet zitten: ‘Nee, want dan gaat het respect eraf. Het is als met een colaatje dat je zelf moet betalen, dat smaakt anders. Als je onbeperkt krijgt gaat de prik weg. Een toverstok voor tien wensen misschien… op zijn hoogst. Waar je dan echt over na moet denken…’
Zijn meisje is hij kwijt, Willemijn krijgt haar moeder niet terug, en wat hij wenst is niet onbeperkt:
‘Gewoon een plekje, op Zaanderhorn bijvoorbeeld. Waar we een wagen kunnen neerzetten, en dan regel ik alles echt allemaal zelf. Wij willen niemand tot last zijn.’
Is er misschien iemand in het bezit van een simpel stokje?
Een Nederlander die geen plek krijgt van ZNSTD om te wonen? Zie ik dit nou fout of is het toch discriminatie? Waar is het mededogen met hen die verdriet hebben of in het ongeluk zijn gestort? Wat doet de gemeente, en dan denk ik aan de zich christelijk noemende partijen, met de christelijke opdracht om mensen in nood te helpen? Is er niet een kerk die op eigen terrein een plekje heeft voor een camper met twee rouwende mensen? Zodat ze een half jaartje hun verlies kunnen verwerken! En rustig kunnen zoeken naar een oplossing. Twee maal mocht ik dakloze mensen opvang bieden. En gerust, geloof me, het is zo’n warm gevoel als je zoiets doet. Het verdriet, de onrust en de onzekerheid kunnen mensen in een situatie als Simon en Willemijn echt stuk maken.
Regels, regels. 'In de beperking herkent men de meester' (Goethe)
Voor de aardigheid heb ik zo'n inburgeringsexamen gedaan. GEZAKT!