‘Gekocht van een Nederlander in het Veldpark!’ Mijn vader legt trots een voet op tafel en laat een zwarte Nike zien. Verbaasd vraag ik me af waarom.

Het uiterlijk is niet om enthousiast van te worden, en ‘Nederlander’ zal niet doorslaggevend zijn geweest, mijn vader kennende.

Hij koopt ook van een Pukkel, een Neus, een Deerne, een Knul, een Baard, een Kin, een Turk, een Sik, een Sok…

Toegegeven: er zitten geen gaten in, maar volgens mij zijn ze te groot. Dat laatste ontkent hij, en: ‘Ze waren maar twee euro!’
Ah! Een koopje. En ineens weet ik waarom…

Hij heeft het van zijn vader en moeder. Opa en oma Kan hadden oog voor kwaliteit. Voor speciale kaasjes gingen ze naar Le Cockelon, vis kwam van Vishandel G. Zwenne aan de Rozengracht, en de koekjes – Roomboter Allerhande – werden bij Buter gehaald.

Daartegenover stond dat opa als een kind zo blij kon zijn met een camera, klokradio, of een cassetterecorder van een onbestemd merk, maar zichtbaar goedkoop. Mijn zus vult aan:

‘Ja! Hij kocht met name van Vendomatic. Het eigen merk van V&D. Zo’n Gettoblaster waarvan het plastic voorfront metaal moest lijken en al snel half los hing.’

Ook oma liet zich niet onbetuigd. Zij presteerde het eens om trots naar haar borst te wijzen. Daar prijkte een psychedelische button-met-diepte-effect, met de afbeelding van een wietblad. Het groen, geel en rood vormde een machtig contrast met het dieppaars/blauwe van haar zondagse jurk. Ze had het de dag ervoor op de markt gekocht voor twee gulden.

Het is erfelijk weet ik uit ervaring. Daarom – en om mijn huwelijk te redden- ben ik dit jaar weggebleven bij de vrijmarkten van Koningsdag. #echt #heus #feit

PS Tussen jou en mij: heel heel heel misschien scoorde ik schoenen die ik nooit zal dragen omdat ik er niet op kan lopen… Iemand interesse? Voor twee euro?