Opeens vind ik in een bijna vergeten fotoalbum een vergeten foto terug. Een bijzondere foto, want zo veel heb ik er niet met mijn betreurde witte Puch Skyrider bromfiets.
Het is ook een van de eerste foto’s met het meisje dat ik nog altijd heb.
Door Martin Rep
Juni 1967. Trots lachend met m’n meisje aan de arm poseer ik in de voordeur van het huis van m’n toekomstige schoonouders aan de Kepplerstraat 77a in Zaandam. Mijn witte Puch Skyrider staat achteloos naast de heg geparkeerd. Die had best wat centraler op de foto mogen staan, want aan die Puch had ik mijn meisje te danken.
Ik kocht die brommer van m’n eerste salaris plus wat giften voor m’n twintigste verjaardag. Ik denk dat hij 768 gulden kostte. Met een deel van dat bedrag ging ik naar een fietsenwinkel aan de Stationsstraat waarvan ik de naam niet meer weet, de rest zou ik in maandelijkse termijnen afbetalen.
Hoewel ik net twintig was geworden en dus al vier jaar brommer had kunnen rijden, had ik nog nooit op een brommer met versnellingen gezeten. Ik had alleen ervaring met de Solex van m’n schoonzuster Joke en met de Kaptein Mobylette van m’n vader. Van ontkoppelen en langzaam laten opkomen had ik dus geen idee. Toen ik de werkplaats van de fietsenwinkel uitreed, maakte de Puch dan ook een sprongetje voorwaarts en stond stil. De baas van de winkel deed het nog een keertje voor en zwaaide me uit terwijl ik angstig om de hoek van het Noordsebosch verdween. Dat was het brommer-examen in 1967.
Dezelfde avond was ik present op de wekelijkse bijeenkomst van onze gereformeerde jeugdvereniging. Daar zaten een paar heel leuke meisjes op, die bovendien van de kerk waren, dus geen kans op ruzie thuis. Twee van de knapste meiden maakten zowaar ruzie wie het eerst bij me achterop mocht. Toen ik met de eerste, ik denk Ank, wilde wegrijden, sloeg opnieuw de motor af. Spottend gelach bij de jongens van de club die eromheen stonden. Maar ze zwegen toch bedremmeld toen ik met Ank om de hoek verdween.
Daarna was Dicky aan de beurt, en zij is het meisje dat hier zo breed lachend op de foto staat. De rest is geschiedenis.
Een mooi herkenbaar verhaal van Martin Rep. Ik kocht in 1966 mijn eerste brommer bij de Bromfietssloperij Van Zaane aan de Pelikaanstraat. Een supersnelle Italiaanse Ducati buikschuiver. Heen naar Amsterdam op de Hemweg zeker 70 km/uur, terug gesleept omdat de motor weer was vastgelopen. Geen succes. Dus toen naar Rootselaar op de Stationsstraat voor een echte Puch. En ook bij mij kwam het leukste meisje van de groep bij mij achterop de Puch. En ook ik ben nog steeds met dit leukste meisje getrouwd. Alleen begrijp ik nu uit dit verhaal dat haar keuze niet voor mij maar voor mijn flitsende brommer was.
Jan de Bruin stuurde deze foto van drie mannen die vanaf hun 16e nog steeds op de Puch actief zijn: vlnr Jan de Bruin, Kees Tempelaar en Jan Hoveling tijdens het rock and roll festival op Terschelling 2018.
Een van de oprichters van Orkaan (de papieren versie in 1986), Aad Schoen, woonde boven de winkel eind jaren tachtig. Aad was een begenadigd fietser en werd dan ook aangeduid als "De Adelaar van Boven-Rootselaar". Anderen dachten dan dat we het over een plaats in de Ardennen hadden, maar het ging gewoon over de fietsenwinkel in de Stationsstraat.
Mijn vader heeft in 1967 de Puch geleverd.
Toen het zijn rijwielzaak no De Leeuw van Rootselaar.
Ik werkte met een jongen die een DEM had, opgevoerd haalde die ruim de 80 km p/u. Nou die vond zo'n Puch maar niks. Ook een andere collega die met zn Kreidler uit Oostzaan kwam vond een Puch maar niks. Een Puch was een relaxte brommer, het ging niet om de snelheid, maar om het zitten. Ik had mn stuur verlengd dus kon ik een beetje hangen aan dat stuur. En... je hoorde bij de alternatieven, niet onbelangrijk.
Die winkel waar ik de Puch kocht, kan de fietsen/brommerzaak van Rootselaar zijn geweest, zo is mij verteld.
Beste Martin, deze was van van Rootselaar.