Op 15 februari 1992 verscheen Dagblad Zaanstreek als resultaat van een fusie tussen twee voormalige concurrenten: De Zaanlander en De Typhoon.

We heben de afgelopen tijd vooral teruggekeken met mensen die direct betrokken waren bij de Zaanlander en Typhoon. Maar hoe zit het met de journalisten van het ‘nieuwe’ Dagblad Zaanstreek?

Vlado Veljanoski werd geboren in Macedonië, groeide op in Krommenie, voetbalde bij KVV, was vrijwilliger voor Zaanradio en begon in 1994 bij Dagblad Zaanstreek, hij werkte tijdens zijn stage van de School voor de Journalistiek ook op de redactie in Zaandam en later als freelancer bij de sportredactie in Zaandam. Tegenwoordig werkt bij voor Studio Sport.

Ik word door mijn trotse vader als een VIP vervoerd. In een glimmende bordeauxrode Opel Kadett stationcar, bouwjaar 1990. Mijn opdracht is een speciale klus waar dagen van serieuze voorbereiding aan vooraf is gegaan. Wanneer we met onze limousine het Jagersveld naderen slaat plotseling toch de onzekerheid toe. Want ik ben, laat ik het zeer netjes uitdrukken, echt helemaal geen hondenliefhebber.

Maar dit moment is cruciaal voor mijn ontwikkeling. Weigeren is geen optie. Ik parkeer alle angsten en stap uit. Heerlijk, de geur van net gemaaid gras. Mijn vuurdoop in de krantenwereld tussen tientallen viervoeters. Twee dagen later staat er in de maandageditie van Dagblad Zaanstreek boven het vrolijke sfeerverslag over een hondenshow: van onze medewerker Vlado Veljanoski.

Bejaardenhuis, sterrenwacht, schietsportvereniging

Daarna ging ik los. Van Westzaan tot Wormer en van Assendelft tot Oostzaan. De opening van een blitse kapperszaak in Zaandam. Hup naar de volgende klus. Met de bus, lopend of op de fiets. Een echtpaar dat zeventig jaar getrouwd was en in het bejaardenhuis hoog bezoek kreeg van de burgemeester. Een wethouder lanceerde een nieuw verkeersproject. Een bakkerij won een prijs. Een saaie vergadering van de dorpsraad in het afgelegen mooie Jisp. Filmopnames in de haven, bij de Zaanse Schroothandel. Met de sterrenwacht fanatiekelingen loeren door telescopen. Heb nooit geweten dat er onder een viaduct van de A8 een schietsportvereniging was gevestigd. Met dank aan Dagblad Zaanstreek. Stuk voor stuk boeiende belevenissen.

Als kind was ik al gefascineerd door nieuws, keek verwonderd naar actualiteiten-programma’s. Zat op de MAVO in de schoolkrant-redactie, op de MEAO rolde ik binnen drie jaar door de economische vakken; boekhouden, bedrijfseconomie? Nee, dat was niet mijn toekomstbeeld. Ik hield in de klas een spreekbeurt over de revolutie in Roemenië. In het clubblaadje van voetbalvereniging KVV gedroeg ik me als een soort teamreporter. Ruim twee jaar werkte ik met passie voor de lokale omroep Zaanradio, kreeg daar alle vrijheid en leerde ontzettend veel basiszaken.

Geen rock en roll

Op een dag in 1994 stond ik onaangekondigd, brutaal bij de receptie van Dagblad Zaanstreek: “Hallo, kan ik de chef van de krant (Jos Lap) spreken?” Blufpoker op hoog niveau. Een minuut later zaten we in een redactiekamer. Jos Lap nam ook een grote gok en gaf mij gelukkig de gedroomde kans. Ik mocht als 22-jarige student journalistiek alle hoeken, gaten en randen van de streek verkennen. Dat was in de praktijk minder romantisch: in de weekenden op pad met een kladblok en pen. Naar een museum, een hondenshow, een braderie, een tentoonstelling of een bloemschikwedstrijd. Geen rock en roll. Zo! Dat was een fikse tegenvaller. Ik haakte niet af. Ging met volle overtuiging mij droom achterna. Net als mijn buurjongen.

We speelden als kleuters cowboytje, balletje trap, belletje trek. Als pubers hingen we aan de SRV-wagen, voetbalden, zwommen, we kopieerden de vechtscenes van Bruce Lee en Bud Spencer. Dat hij theater-, zang-, dans- en komedie-talent had dat wisten wij wel. Dat ie zo beroemd zou worden heb ik nooit verwacht. Het is hem meer dan 300% gegund. Hij had op de lagere school altijd de hoofdrollen in de musicals, vermaakte ons thuis, op straat en in de speeltuin: Najib Amhali.

Hij was overal dé gangmaker. We zijn deur aan deur op twee hoog opgegroeid in Krommenie. Najib stond op het punt om landelijk door te breken toen ik hem voor de krant exclusief in zijn eigen woonkamer interviewde over zijn televisierol in een grote advocatenserie (Pleidooi). En ik had na die zenuwslopende hondenparade in Zaandam kersvers mijn debuut gemaakt in de schrijvende pers. Vanuit de galerijflat ontdekten we hoeveel meer er nog mogelijk was.

De nieuwe V&D

Voor mijn studie moest ik drie maanden stage lopen bij een regionale krant. De keuze was niet verrassend. Omdat ik door de inmiddels vertrouwde Dagblad Zaanstreek collega’s geholpen, gecorrigeerd, gesteund en geschoold werd. Ger van Dongen zat op de eindredactie in Alkmaar. Hij had mijn artikel over de vernieuwde V&D in hartje Zaandam met veel plezier gelezen maar volgens meneer Van Dongen overdreef ik een beetje over de opknapbeurt van het warenhuis. Het ging slechts om een klein detail, was mijn mening. We steggelden over het zicht rondom de roltrap middenin de winkel. Hij had wel gelijk, moest ik toegeven.

Later hoorde ik wie hij was. De voormalige chef van de Typhoon. Oeps. Een onvergetelijke goede les van een ‘oude rot in het vak’. Ik mocht als stagiair af en toe ook over serieuzere zaken schrijven. Over een Chinese handelsdelegatie bij de plaatselijke Kamer van Koophandel. Over water- en stormschade op een industrieterrein in Krommenie. Over Joegoslavische oorlogsvluchtelingen in een opvanghuis. Een vastgoedhandelaar smeekte mij om een artikel over de herinrichting van het marktplein in Wormerveer niet te schrijven. In ruil daarvoor zou ik spoedig van hem een primeur ontvangen. We hebben zijn aanbod afgewezen en gewoon gepubliceerd.

Sportredactie

Na mijn stage belandde ik op de sportredactie van Dagblad Zaanstreek, als betaalde freelancer op de zondagen. Elke maandagochtend kocht ik op station Krommenie de krant en spelde de letters in de volle stoptrein. Ik glunderde op weg naar de colleges in Utrecht. Mijn bijdrages waren afgedrukt op papier. Ver voor het sociale media tijdperk, internet was een onbekend fenomeen en stond op het punt om geïntroduceerd te worden voor de massa. Ik informeerde via de traditionele krant de lokale bevolking. Dat voelde erg goed en voldaan.

Mijn werkelijke droom was dat ik ooit televisieverslaggever wilde worden. In 1996 ontstond die zeldzame mogelijkheid. Ik liep stage bij Studio Sport, ben daarna afgestudeerd en heb in Hilversum het aangeboden contract als beeldredacteur met mijn ogen dicht getekend. Dankzij de NOS en ook door mijn eigen inzet heb ik sinds 2000 als verslaggever alle continenten op de aardbol, meer dan vijftig landen, mogen zien. Om interviews, verhalen, reportages te maken bij verschillende sportevenementen. Van de Olympische Spelen tot aan diverse Europese, Wereldkampioenschappen en overige toernooien.

Ongeverfde eenheid

Mijn professionele carrière in de journalistiek is in 1994 officieel begonnen bij Dagblad Zaanstreek. Dat is voor mij de betekenis van deze krant. Daar verdiende ik ook mijn eerste journalistieke guldens. Ik las voor de fusie De Typhoon en De Zaanlander. Tijdens mijn entree aan de Westzijde waren er ongetwijfeld tegenstellingen tussen de vroegere concurrenten die nu samen verder moesten met een andere identiteit. Twee aparte kleuren en geuren waren een ongeverfde eenheid geworden.

Ik snapte de gevoeligheden en sentimenten, begreep hoe moeilijk het was voor de redacteuren om afscheid te nemen van hun eigen krant, de opgebouwde geschiedenis en idealen. Maar ik heb er weinig van gemerkt en heb me daar niet mee bezig gehouden. Ik was in die periode met totaal andere zaken bezig op de redactie. Dagblad Zaanstreek was voor mij juist de start van iets nieuws, iets onvoorspelbaars in de fantastische en ondoorgrondelijke, wondere mediawereld. Ik was jong, voelde me gelukkig, verrijkte mijn hersens en barstte van de energie.

Lang leve de lokale journalistiek

Tegenwoordig is bijna alles en iedereen media. De ‘media’ wordt nog groter, afwijkender, omvangrijker, invloedrijker, gekker, roekelozer en dominanter. In alle soorten, vormen, maten en uitvoeringen. Ik verbaas me er over dat mensen in het algemeen zich vandaag de dag online behoorlijk druk maken over iets raars of lolligs in Amerika en niet eens de moeite nemen om gewoon even te lezen wat zich bij hun om de hoek van de wijk, in het dorp of in de eigen stad afspeelt. Het is allemaal zo simpel, interessant, leerzaam en juist makkelijk om wel te doen. Daarom lang leve de lokale en regionale journalistiek.

Vlado Veljanoski

Lees hier alle bijdragen over 25 jaar Dagblad Zaanstreek (en 25 jaar zonder Typhoon en Zaanlander).

De foto helemaal boven is het winkelcentrum aan de Heiligeweg in Krommenie. In het voorjaar van 2006 werd het in de as gelegd nadat er in het magazijn van Blokker brand was ontstaan. Ook de woningen boven het winkelcentrum vielen ten prooi aan de vlammen, en daarmee ook het hele Dagblad Zaanstreek artikelen-archief van Vlado Veljanoski. Hieronder de sloop in 2008 (foto’s gemeentearchief Zaanstad).