Op 15 februari 1992 verscheen Dagblad Zaanstreek als resultaat van een fusie tussen twee voormalige concurrenten: De Zaanlander en De Typhoon.

We keken in februari terug met mensen die betrokken waren bij een van de twee kranten die 25 jaar geleden verdwenen.  

Anneke van Dok werkte voor de Typhoon toen het nog de Tyhoon was, en voor ze de politiek in ging. Hier deelt ze haar herinneringen over Klaas Pot en Toon Olij, Ab Koele en de vrouwenrubriek ‘Goedenmiddag Dames’.

Door Anneke van Dok

Klaas en Toon

Als ik de berichten over nepnieuws en alternatieve feiten lees, denk ik met weemoed terug aan De Typhoon in de jaren zestig; zonder cao en school voor de journalistiek, maar met de geur van warm lood, sigaretten en oude koffie.

Ik herinner mij de harde strijd met de Zaanlander om een primeur en de concurrentie met andere kranten, die hun persen nog zelfstandig lieten draaien. Maar ik zie vooral Klaas Pot en Toon Olij, mijn strenge leermeesters, voor me. Toon zette de puntjes op de i, was streng op hennetjes en hunnetjes en had een hekel aan germanismen. En nu ik zijn naam opschrijf, twijfel ik alweer aan de puntjes op de ij.

Klaas hamerde op volledigheid, en wederhoor. Hij accepteerde nooit: “Mevrouw was niet thuis”, of “ze wilde niet praten.” Dan droeg hij je vriendelijk op het ’s avonds nog eens te proberen, want het nieuws moest de volgende dag in de krant.

Mijn eerste politiebericht herinner ik mij nog goed. Ik gaf het met enige trots aan Klaas. Het luidde:

Zaandam, De heer J.A. de V., Lobeliusstraat 343 werd gistermiddag met een gebroken been naar het ziekenhuis overgebracht.

Ik kreeg de korte tekst met veel krassen en vraagtekens terug. Klopt het adres wel? Naar welk ziekenhuis werd hij overgebracht? Hoe oud is meneer De V. en welk been heeft hij gebroken? Waar was hij vlak voor het ongeluk mee bezig? Van wie was die rolschaats…!?

Luisterend naar de onderwerpen, die vandaag in het nieuws over elkaar heen buitelen zend ik stiekem een schietgebedje naar de hemel, want ik weet zeker dat Klaas Pot daar fronsend zit te gluren. Klaas grijp in! Pak je geniepige pennetje en stuur je priegeltjes als de bliksem naar beneden, want hier kunnen ze een flinke dosis Pot goed gebruiken.

De uitjes van Ab Koele

De Typhoon bond zijn lezers niet alleen met het nieuws van alledag, maar ook met evenementen, die speciaal voor hen werden georganiseerd. Ab Koele zat soms vanachter zijn bureau op de sportredactie in het niets te staren (had ie nu wel of niet een sigaar in zijn mond?).

Op dat moment wisten de collega’s: Ab broedt op een nieuw plan om onze abonnees weer een rijke dag te bezorgen. Met een uitstapje naar Het Gooi, of een andere bezienswaardigheid, maar ook met een telefoon-dag, waarop Typhoon-lezers met familie in het buitenland mochten bellen op kosten van de krant.

Dat was een hele organisatie, omdat er rekening moest worden gehouden met tijdzones, tarieven en storingen die nog veelvuldig optraden. Zoals altijd, hielp ik Ab graag; door de mensen op hun gemak te stellen en de kandidaten naar de telefoon te begeleiden, wanneer hun verbinding met het andere eind van de wereld was gelukt. Soms hoorde ik een moeder voor het eerst sinds jaren met haar zoon in Australië spreken, of zag ik drie mensen tegelijk bij de telefoon staan, die elkaar de hoorn doorgaven.

Ik realiseerde mij toen pas goed, dat het maandelijkse telefoongesprek tussen mijn grootouders en mijn oom in Indonesië niet de gewoonste zaak van de wereld was geweest, maar dat veel mensen te arm waren om het contact met hun dierbaren in de verre te onderhouden.

Echt Typhoon, dacht ik tevreden aan het eind van de dag. Echt Ab Koele. Hij nodigde me later uit een wedstrijd in het maken van kleding te organiseren en een modellenshow, waarvan ik nog een foto bezit. Het fotomodel op de foto heette Ria Geerling. De zaal van de Lindeboomschool was helemaal uitverkocht.

Twaalf eieren

Onder de titel ‘Goedenmiddag Dames’ schreef ik dagelijks een rubriek en wekelijks een vrouwenpagina. Hoewel ik net als de andere leerling-journalisten streekverslaggeefster was, hield ik de lezeressen vooral op de hoogte van de nieuwste mode en lekkere recepten.

Modehuis Hollink hield elk half jaar een modeshow in Zaandam, en in 1970 vestigde Bert van Dijk zich als couturier in Wormerveer, maar voor het grote nieuws moest ik naar de Amsterdamse modeontwerpers Dick Holthaus, Edgar Vos, Frans Molenaar en Max Heijmans.

Meestal leverde dat een lekker stukkie op, maar een enkele keer ging het mis. Zo fronste hoofdredacteur C. Meijer zijn wenkbrauwen, toen ik het woord truttig gebruikte om de voorjaarsjurkjes van het Zaanse modehuis te beschrijven en de rapen waren gaar, toen ik een artikel over geboortebeperking op vrouwenpagina illustreerde met de afbeelding van een oude kinderwagen bij een vuilnisemmer.

Toen ik per ongeluk twaalf eieren in het cakerecept van Goedenmiddag Dames had gestopt, moest ik ter vergoeding, een doos nieuwe eieren naar een klagende bakster brengen.

Lees hier alle bijdragen over 25 jaar Dagblad Zaanstreek (en 25 jaar zonder Typhoon en Zaanlander).

Foto Modehuis Hollink (1964) en Lindenboomschool (1959) van Gemeentearchief Zaanstad.