Meer dan vijftig jaar geleden wilde de Amsterdamse Barbara van Dishoeck de hoofdstad eigenlijk helemaal niet uit. Maar vanwege de hoge woningnood in de jaren ’70 had ze niet veel keuze. Inmiddels voelt Barbara zich al geruime tijd thuis in Wormer en wil zij de Zaanstreek niet meer verlaten.
In 2023 kreeg de Zaanstreek er afgerond 10.500 nieuwe inwoners bij. De verhuisstroom naar de streek is in de afgelopen twintig jaar meer dan verdubbeld. In deze rubriek gaat De Orkaan op zoek naar de gezichten achter de verhuisstroom; wie zijn deze import-Zaankanters?
Barbara bracht haar jeugd door in een wijk aan de rand van de hoofdstad. ‘Ik vond het een prima woonplaats, ik was niet anders gewend. Mijn hele sociale leven was in Amsterdam. Ik had daar mijn vrienden, school, werk en later ook mijn man en schoonouders.’ Barbara en haar partner trouwen al vrij snel in de relatie. ‘De wachttijden voor een sociale huurwoning in Amsterdam waren zo’n veertien jaar. En als je niet getrouwd was, kreeg je helemaal geen woning.’
Het stel woont ruim een jaar op zolder bij de ouders van Barbara, als haar man een flatwoning aangeboden krijgt. ‘Hij werkte nog niet zo lang in Zaandam. Toen ontdekten wij dat zijn werkgever sociale huurwoningen vergaf aan personeel buiten de Zaanstreek. De flats aan de Koningsvarenstraat hier in Wormer waren net gebouwd. Niemand wilde daar wonen, maar wij hebben meteen volmondig ja gezegd.’
De eerste jaren is Barbara nog erg gericht op Amsterdam. Haar werk, familie en vrienden zijn allemaal nog in de stad. ‘In onze flat woonde vooral import, dus wij hadden niet veel contact met Wormenezen. Pas toen ik kinderen kreeg, begon ik een beetje in te burgeren.’
Langzaam maar zeker wordt Barbara een beetje Zaankanter. Ze schrijft zich in bij de Tuinvereniging Wormer en via haar kinderen komt Barbara in contact met andere ouders uit de buurt. ‘Op een bepaald moment heb je weinig meer in Amsterdam. Veel vrienden gingen weg uit de stad en mijn ouders zijn later ook in Wormer komen wonen.’
Toch noemt Barbara zichzelf geen echte Zaankanter. Op de definitie van een typische Zaankanter kan zij haar vinger ook niet leggen. ‘De bevolking is zo divers, ik zou allerlei mensen onrecht doen. Er wordt weleens gezegd dat Zaankanters terughoudend zijn tegenover vreemden. Ik heb dat zelf nooit zo ervaren.’
Barbara voelt zich thuis in Wormer:
‘Toen ik nog op zoek was naar een seniorenwoning, verhuisde mijn zoon met zijn gezin naar Alkmaar. Ik had met hem mee kunnen gaan, maar dat heb ik bewust niet gedaan. Daar zou ik opnieuw een sociaal leven moeten opbouwen. In Wormer heb ik aardig wat contacten.’
Toen haar man overleed, sloot Barbara zich aan bij een wekelijkse wandelgroep. ‘Met een groepje dames maken wij wandelingen in de buurt. De wandelingen worden georganiseerd door fysiotherapie Verantwoord Bewegen.’ Daarnaast doet Barbara vrijwilligerswerk bij Welzijn Wonen Plus. Zij wandelt met een vrouw met een rollator en coördineert een keer per maand een wandelgroep voor ouderen.
Over de vraag wat volgens haar typerend voor de streek is, moet Barbara lang nadenken. Dan schiet haar iets te binnen:
‘Als wij vroeger van vakantie terugkwamen en ik half slapend met mijn ogen dicht in de auto lag, dan kon ik ruiken dat wij de Zaanstreek binnenreden. Mensen die hier hun hele leven wonen, ruiken dat niet. Maar ik vind de cacaolucht nogal intens.’
Zaanse schatten volgens Barbara
- ‘Ik wandel vaak door de Schaalsmeerpolder. Dat vind ik een ontzettend mooi landschap.’
- ‘Toen mijn man net was overleden, ontdekte ik de Groote Weiver. Ik kwam daar geregeld om de buurtmaaltijd te eten. De ambiance en de mensen trokken mij enorm. Naarmate ik ouder word, heb ik minder zin om uit te gaan. Maar soms is er op zondagmiddag muziek, daar ga ik dan naartoe.’
- ‘Eens per maand ga ik naar een jazzconcert van Jazz Inverdan in de Vermaning op de Westzijde. Die gewoonte heb ik al heel lang.’
Door: Mila Lange. Afbeelding Doopsgezinde Vermaning door: Simone Ronchetti.
