Als je je ogen sluit en je luistert naar de vertolking van Starmans Absolute Beginners, waan je jezelf op een concert van David Bowie in Paradiso in 1986. Als je ze opent zie je nog steeds David Bowie en een entourage die gelijkenissen vertoont met de Amsterdamse poptempel. Je moet goed in je ogen wrijven.

Starman zanger Rias Baarda heeft een treffende gelijkenis met de Picasso van Pop uit de jaren tachtig. Zijn gezicht en zijn bewegingen ten spijt, het is vooral zijn stem die akelig veel overeenkomsten vertoont. Bowie, met een vleugje Whiskey. Starman zette de uitverkochte Bullekerk zaterdag op zijn kop.

Wie zijn ogen zaterdag in de Bullekerk nog beter de kost gaf, zag ook dat de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen ver boven de vijftig was. Gesoigneerde dames (haar geverfd en in de krul), dansten alsof ze als 18-jarige in de Metropool stonden, geflankeerd door een man (met of zonder haar), die een beetje ongemakkelijk met de schouders schudde, meestal met een biertje in de hand. Een grijze polonaise van vijftigplussers, die er echt een uitje van wilden maken. Hoewel er ook verdacht veel twintigers op Starman afkwamen. Mogelijk door het succes van de SBS-programma The Battle of the Bands, of, omdat ze met pappa of mamma meegingen. 

Niet alleen de zanger had er zin in. De hele band wilde er een feestje van maken. Kom er maar eens om in een kerk. De frontman memoreerde tussen de hits van Bowie regelmatig over hun optredens op andere plekken, zoals het AFAS theater. Het was niet besteed aan de Zaanse grijze massa. Die wilde gewoon de grootste hits van Bowie horen. Ze werden rijkelijk beloond met hits als Changes, Let’s Dance en China Girl, uitgevoerd op een manier die Bowie alleen maar met tevredenheid vanuit de pophemel zou kunnen aanschouwen. 

She says, shh

Als je je fantasie tijdens een tributeconcert in de Bullekerk de loop laat, dan ben je dus even terug in je jeugd. Een tijd, waarin het leven niet al te ingewikkeld was, een tijd waarin muziek daar metafoor voor was. Geen ingewikkelde discussies over klimaat en politiek, maar de puurheid van een bandje. Drum, bas, gitaar, toetsen en een zanger, zoals tijdens The Man Who Sold The World. Een tributeconcert  is voor de gemiddelde Zaanse grijsaard een vlucht uit de soms ingewikkelde realiteit. Een kleine politieke sneer maakte Starman nog wel even over de politieke situatie in de Verenigde Staten, voordat ie This is not America inzette. “Bowie was zijn tijd ver vooruit”. 

Starman is een kwalitatieve band met zuivere blazers, een gitarist die de ene solo aan de ander rijgt en een druistige toetsenist, die houdt van risico nemen. Een enkele keer zat ie ernaast, maar de flair en lef waarmee hij speelde past in het gedachtengoed van David Bowie. Het nummer Life on Mars? werd door hem akoestisch vanaf het imposante kerkorgel van de Bullekerk gespeeld. Dat hebben ze niet in de AFAS of Ziggodome en dat maakt van de Bullekerk een ware Zaanse poptempel. Misschien wel het beste poppodium, na het vermaarde Drieluik, dat een straat verder in de jaren tachtig furore maakte. Laat de vader van Freek de Jonge het maar niet horen, die er een halve eeuw geleden nog preekte.

Orkaankracht?

Kortom: Starman is een show die je gezien moet hebben. Hoewel dit het één na laatste optreden in hun huidige tour was, is de band vastbesloten om volgend jaar een nieuwe tour op te zetten. Hopelijk doen ze dan weer de Bull in Zaandam aan, dan mogen ze vast nog een keertje op het orgel blazen. Starman krijgt Orkaankracht 9.

Door: Robert van Tellingen