Afgelopen week was er voor de eerste keer, sinds lange tijd wegens de coronacrisis, weer een real-live bijeenkomst van de vrijwilligers van Humanitas. Voor mij was dit echter de laatste keer want ik had besloten om ermee te stoppen. Ik wilde dit persoonlijk vertellen en niet met een mailtje want na 15 jaar ‘trouwe dienst’ (belangeloos werken) voor mijn district Zaanstreek-Waterland vond ik het welletjes.

Daar heb ik best goed over na moeten denken en sluit ook niet helemaal uit dat ik het ooit weer een keer op zal pakken. En onbaatzuchtig werk verrichten voor diverse andere instanties doe ik al 40 jaar, daar was ik destijds al mee begonnen naast mijn eigen betaalde baan en ga ik gewoon mee door. Voor degenen die niet weten wat Humanitas doet: Humanitas is een Nederlandse Vereniging voor maatschappelijke dienstverlening en samenlevingsopbouw en wil praktisch gezegd een vangnet zijn voor iedereen die daar op wat voor manier ook voor in aanmerking komt en recht op hulp heeft.

Het is de mooie ‘Van Mens Tot Mens’ gedachte waarbij Humanitas zich baseert op een aantal humanistische uitgangspunten waar de volledige gelijkwaardigheid heerst en hulp en zorg biedt in de directe omgeving. De activiteiten zijn mogelijk dankzij landelijk gezien duizenden vrijwilligers!  

In mijn hoedanigheid als vrijwilliger bij de werkgroep ‘Vriendschappelijk Huisbezoek’ heb ik heel wat, meest oudere maar vooral eenzame mensen bezocht en kwam ik bij velen jarenlang   thuis, in een verzorgings- of verpleeghuis. Al gauw voel je je verbonden met je cliënten die ontzettend uitkijken naar je bezoek en het liefste van alles willen vertellen over hun leven met alle ups en downs die daarbij hoorden. Je was voor hen het luisterend oor, dat wist je, daar kwam je voor. Maar ook om soms de nodige troost te bieden en vaak om samen te lachen…

Ik heb er een paar columns over geschreven: ‘Sientje’ en ‘Levensboek’, de kersjes op de taart van mijn ervaringen met al die verschillende mensen die ik via mijn werk meegemaakt heb in al die jaren.

Humanitas is opgericht op 31 mei 1945 en dat zou vorig jaar 2020 met een feestelijk 75-jarig Jubileum gevierd worden. Helaas heeft dat door de coronacrisis geen doorgang kunnen vinden, net zoals in datzelfde jaar 75-jaar Bevrijding van Nederland en onnoemelijk veel andere plannen en evenementen. 

Per 1 juli 2020 werd de samenvoeging van de afdelingen Purmerend-Waterland en Zaanstreek een feit en ging het voortaan Humanitas Zaantreek-Waterland heten. Dit zou o.m. moeten leiden tot het meer onder de aandacht brengen van Humanitas bij de gemeenten die tot op heden weinig met Humanitas hebben gedaan.

Er zijn heel wat werkgroepen actief zoals Taalmaatjes, BOR (begeleide omgangsregeling voor de kinderen na een scheiding), Thuisadministratie, Vriendschappelijk Huisbezoek, Steun bij Verlies (hulp en troost bij rouwverwerking), Klussendienst, Humanitas Levensboek, Home-Start Humanitas en de Kindervakantieweek in augustus (dat kan ook weer gelukkig!).

Met de werkgroep kwamen we elke 3 maanden bij elkaar. Op heel wat locaties in Zaanstad heb ik dat meegemaakt maar het was altijd gezellig en zinvol met gastsprekers en het uitwisselen van ervaringen. Een hechte (kern)groep hadden we maar ik heb ook heel wat vrijwilligers zien komen en gaan. Coördinatoren ook, dat kon lastig zijn al begonnen zij er altijd aan met de beste wil van de wereld. Maar het is best een ‘baan’, op vrijwillige basis dan. Evenals het bestuur, daar zitten nog steeds een paar fijn ouwe getrouwen bij en dat is maar goed ook! 

Door corona is er ook bij Humanitas veel stil gevallen. Nu alles weer mag en kan opstarten zullen er zeker ook nieuwe cliënten aangemeld worden en zijn er veel nieuwe vrijwilligers nodig. In september start hiervoor een wervingscampagne en hierbij doe ik er alvast een oproep voor! Meld je aan, gewoon doen en je voelt je snel betrokken, krijgt regelmatig een warme dank-je-wel en elk jaar een uitje c.q. etentje met je groep. Toen ik deze week afscheid nam van mijn zeer toegenegen en ervaren collega’s van ‘mijn cluppie’ (zoals ik altijd zei), die overigens mijn vertrek betreurden, zei de (nieuwe) coördinator op de valreep tegen mij: “misschien wil je dan mentor worden voor de nieuwe vrijwilligers?” 

Zou zomaar kunnen, wie weet… dus So Long Humanitas!

*Ruth*