Ze vond hem eigenlijk maar een ‘lampenpit’ (wij zochten de betekenis voor je op, en het is niet positief), maar hij liet zich niet afschrikken. Er groeide iets, en hij vroeg haar ouders om haar hand.
‘Op de knieën met een trouwring, dat is meer van deze tijd. Vroeger besprak je ‘gewoon’ of je met elkaar door wilde gaan, en dan ging je je verloven.’
Reina Kakes en Wim van Velze kregen het voor elkaar: zestig jaar! Zestig jaar getrouwd!
Er zijn er heus meer die dit redden. En niet altijd – eigenlijk vrij weinig – besteden we aandacht aan huwelijksjubileums. Maar… toen ons ter ore kwam dat de Van Velzes vandaag zestig keer te betoeteren zijn, gingen we toch op zoek naar het ‘haakje’ en de nieuwswaarde.
Nou, en dat is er best: in 2017 waren er 11 439 gelukkigen* 60 jaar getrouwd. Dat lijkt veel, maar op zeventienplusmiljoen inwoners is het een select groepje van zo’n 0,07 %.
Een zegen! Of… een verdienste? Hebben ze en geheim? Ja!
“Geven en nemen! De ander in zijn waarde laten. Geduld, evenwicht en open blijven staan voor elkaar”
Onze koning vindt het ook bijzonder:
Meer over het diamanten paar
Reina Kakes werd geboren in 1934, ze is nu 85. Ze is werd geboren op de hoek van de Harenmakerstraat, en verhuisde toen ze vijf was naar de Westzijde 262B, vlak bij de Verkade fabriek. Haar Wim is een jaar ouder, komt uit een groot gezin in Driebergen, ze hadden een automobiel- en rijwielhandel.
Beiden zijn ze gereformeerd en ze gingen elke zondag keurig naar de kerk en naar de zondagavond jeugdclub. Zij in Zaandam, hij in Driebergen. Die club organiseerde voor de jeugd het GJC kamp, en voor de jongeren de MJV, de Meisjes en Jongens Vereniging. Deze vereniging organiseerde twee keer per jaar een uitwisselingsweekend. Daarbij brachten zij de jongeren onder bij gezinnen die ook lid waren. En… Reina kwam in het gezin Van Velze terecht!
Eerst vond ze hem maar niks (die Lampenpit), en dat schreef ze ook aan haar hartsvriendin Ko Brinkman. Maar, het lukt Wim toch om indruk te maken op zijn mooie logeetje. Op verzoek van Reina, kwam Wim bij de volgende uitwisseling bij hen in Zaandam in huis.
Verkering heeft hij haar niet hoeven vragen, het was zomaar aan. En de volgende stap was: in het nette pak naar pa en ma Kakes om te vragen om haar hand. Die kreeg hij en samen kochten ze een verlovingsring die hij om de ringvinger aan haar linkerhand schoof.
De trouwring ging om de rechter ringvinger, dat was precies 60 jaar geleden in het statige witte pand op De Burcht. De Ambtenaar van de burgerlijke stand was de heer Kraaier, de voorzitter dan de plaatselijke volleybalclub. Reina was fanatieke volleybalster bij de Zaanse Club Set – Up.
Vervolgens trok de stoet naar de Zuiderkerk voor de kerkelijke zegening. De dominee was de heer de Bruijne. Dit was de schoonvader van de zus van Reina. Kees, de zoon van de dominee had namelijk verkering met Gerda, Reina’s zus.
Op een geluidloze zwartwitfilm van het diner na de receptie, zie je mooi aangeklede mensen, met korte kapsels speechen en flink roken. Na zestig jaar is ook goed zichtbaar wat de tijd doet: veel van de gasten van toen zijn er vandaag niet meer. Maar, gelukkig is Jan, haar broer van 98 er nog, en zus Ali van 92, en hartsvriendin Ko, en Henk, de oudste broer van Wim…
En de kinderen! Zij geven het echtpaar een bijzonder cadeau. Ze krijgen een schrijver die hun levensverhaal gaat optekenen, omdat er zoveel is gebeurd.
In juni van dit jaar interviewden wij Wim over zijn visie op het Cultuurcluster:
