2020. Een jaar om nooit te vergeten. En een jaar om snel te vergeten. Een jaar waarin alles anders werd. Lege winkelstraten en rijen voor de Aldi, niet meer uit eten maar afhalen en bezorgen, thuisonderwijs en thuiswerken, anderhalvemeter-samenleving en mondkapjesplicht, bioscopen en theaters dicht, besmettingen, IC-opnames… 

De Zaanstreek beschikt over razend betrokken fotografen met messcherpe blikken. Het hele jaar zijn ze in touw om daar te zijn, waar geklikt moet worden.

Dat 2020 bijzonder jaar was zien we terug in de fijne selectie die de Zaanse scherpschutters bij ons aanleverden. Elk selecteerden ze tien zeggende foto’s die gezamenlijk een overzicht vormen van het afgelopen jaar. 

Tot aan 2021 worden we dagelijks getrakteerd op snoep voor het oog… Vandaag een prettig gevarieerde selectie van Menno de Haas. Onder de serie vind je meer over Menno en over hoe hij het jaar beleefde.

1. De snertrace. De Zaanstreek kent inmiddels een rijke sloeproeitraditie. De snertrace stond gelukkig vroeg in het jaar gepland. Vanaf het clubhuis van Quo Vadis werden onder een soms dreigende donkere lucht de riemen gekruist. Het bleek een van de weinig roeievenementen die doorgang vonden dit jaar.


2. Met het mooie weer én de coronamaatregelen zagen velen ‘het water op’ als een escape aan de beperkte bewegingsvrijheid. En dat zorgde voor veel overlast van met name jongeren die met lichte bootjes met hoge snelheid door de polders crossen. Handhaving is lastig op het water. Initiatieven om een zichtbaar verplicht vignet op de bootjes aan te brengen komen nog niet helemaal van de grond.


3. ieder jaar organiseer ik met een supergroep vrijwilligers de Huttenbouw. En uiteindelijk, met een aangepast draaiboek en heel veel overleg, konden we ruim een maand later dan normaal, alsnog de inschrijving starten. Resultaat: 100 kids en 25 jongeren als begeleider, die een heerlijke zomerweek hebben gehad.


4. De Shandart is inmiddels een vaak geziene gast in Zaanse wateren, ook dit jaar meerde de schuit enkele dagen af bijn het Zaantheater, waar het mogelijk een kijkje aan boord te nemen.


5.  De Hemmesgroep presenteerde op de Hemmes haar plannen voor de herbouw van de Zaadzaaijer. Na jaren van volhardend lobbyen lijkt het er nu dan eindelijk op dat de ontwikkeling van dit schiereiland in de Zaan van start kan gaan.


6. Via het sloeproeien leerde ik Zaankanter Sander Koomen kennen. Sander, die het syndroom van Usher heeft, wat betekent dat zowel zicht als gehoor langzaam maar zeker achteruit gaan, heeft het plan opgevat om aan de paralympics van 2024 mee te doen in Parijs. En op niet zomaar een onderdeel, samen met piloot Davy Heijsteek, zijn ogen en oren zullen ze de triathlon doen. Tijdens hun trainingsbubble een fotoshoot mogen doen voor hun presentatiemateriaal op het prachtige Hembrugterrein, o.a in het Museum of Humanity.


7. Sinds dit voorjaar vervang ik fractiegenoot Krista van Dalen in de gemeenteraad van Zaanstad. Krista is een van de jonge mensen die kampen met de langdurige nasleep van een Coronabesmetting. De raad heeft wisselend, zowel fysiek als via videoconferencing vergadert. Bij de fysieke vergaderingen uiteraard met alle aandacht voor de 1,5 meter.


8. Voor de natuur brengt Corona ook een soort rust in stedelijk gebied. Hier geen vossen en hertjes die de stad in trekken, maar in eigen omgeving is genoeg te zien. Het Koogerpark heeft inmiddels een aantal broedparen van deze exoten, die aardig ingeburgerd zijn.


9. De kermis in Zaandam mocht doorgaan. Ik schat in dat dit een van de weinige plekken op de kermis was waar de anderhalve meter nog enigzins aan te houden was.


10. Het Twiske werd zelfs gesloten, zo groot was de behoefte tijdens de lockdown om de benen te strekken. Ben er inmiddels wel achter dat dit vooral een ‘mooi weer’ behoefte is. Nu de temperaturen wat lager zijn en de dagen weer korter is het vaak een oase van rust. En dat weten de vele overwinteraars ook. De Stoterplaats stroomt weer vol met duizenden wintergasten, waaronder vele kuifeendjes.

Menno

2020 was ook in fotografisch opzicht een raar jaar voor mij. Hoewel ik niet uitsluitend evenementen fotografeer was het wegvallen van praktisch alles op dit gebied een grote leegte. Daarbij behoor ik tot een risicogroep, waardoor ik een mezelf een behoorlijke beperking heb opgelegd in m’n bewegingsvrijheid. Een rondje in de buurt was en is vaak het hoogtepunt van de dag. Ik hoop, en vele met mij, dat we in 2021 de draad weer kunnen oppakken en dat ‘ontmoeten’ weer kan op de vele mooie plekjes die de Zaanstreek rijk is.

Eerder plaatsten we de foto’s van 

Of bekijk de hele serie hier.