In het hart van Wormerveer ligt een oase van rust.
Tenminste, als je rust vindt bij een flinke reigerkolonie boven je hoofd, ruisende reuzenbomen, knarsend grind onder je voeten, en stokoude grafstenen die je allemaal een verhaal willen vertellen.
Verhalen van kinderen die een prachtig plekje kregen, zelfmoordenaars die niet in gewijde grond mochten, een pasgetrouwd stel dat omkwam bij een bombardement, van burgemeesters, de verzetsstrijder die omkwam door ‘eigen vuur’, over arbeiders die werkten in de fabrieken van de industriëlen die er ook een laatste rustplaats vonden…
Dat Begraafplaats West er nog is, was nooit vanzelfsprekend. Bouwplannen bedreigden de plek die dit jaar een 150 jarig jubileum viert. Sinds 2017 is het een monument waardoor alle verhalen voor de toekomst bewaard zullen blijven.
De komende tijd plaatsen wij elke week een film van een minuut, waarin Dick Zwart van de Historische Vereniging Wormerveer ons meeneemt over geweide- en niet geweide grond:
Leuk om jezelf terug te horen en te zien.
Goed gedaan Merel!!!!
Dick Zwart
Het is een prachtige plek. Mijn opa die in 1931 overleed is er begraven. Mijn moeder heeft hem amper gekend. Hij viel bij De Erven de Jong door een dakluik naar beneden bij het fotograferen van collega’s. Meest bijzonder is dat mijn oma en haar dochters veronderstelden dat het graf er niet meer was. Ergens voor de oorlog besloten zij het graf niet te houden, de kosten waren voor de weduwe hoog. Pas enkele jaren geleden, door een opmerking van een vriendin van mijn moeder, bleek dat het graf er nog steeds is. Het was heel bijzonder om bij het graf van mijn opa, Matthijs Haak, te staan. Dick Zwart hielp bij de zoektocht door een goede tip.