Een dak boven het hoofd, eten, drinken, zuurstof en de Zaan… dat zijn onze levensbehoeften.
Maar… er bestaan Zaankanters die het zonder onze Zaanstreek doen: die de Zaan verlaten!
Hoe houden zij zich staande met die kwelling, de heimwee, het constant aanwezige verlangen…
Wij informeren hoe het hen vergaat.
- Waarom?! Ik verliet de Zaan op mijn 18e jaar toen ik in Den Haag Educatieve Media ging studeren, dat was in 1990. In het derde en vierde jaar van mijn opleiding heb ik twee keer een half jaar stage gelopen op de Nederlandse Antillen. Dat beviel zo goed dat ik na mijn afstuderen terug ben gegaan en er nog 2 jaar heb gewoond. De jaren daarna heb ik veel gereisd en met tussenpozen in Nederland gewoond. In 2003 ben ik definitief naar Australië verhuisd.
- Verdriet? Ik ben blij dat ik hier woon, omdat ik me hier thuis voel en op mijn plek ben. Na de jaren op de Nederlandse Antillen en de verre en lange reizen die ik heb gemaakt, heb ik me nooit meer thuis gevoeld in Nederland, dat veroorzaakte een grote onrust in mij die ik nu niet meer heb. Ik hoor hier thuis, dit is waar ik moet zijn.
- Ah toe.. een beetje verdriet dan? Wat ik het meeste mis is mijn familie, mijn ouders, mijn zus en vrienden waar ik een geschiedenis mee deel. Maar ook een goede bruine Amsterdamse kroeg op zijn tijd.
- Mooi! De mooiste plek in de Zaanstreek is het achterland van de Zaanse Schans, waar ik altijd met mijn moeder wandel als ik in Nederland ben.
- Groetjes uit Australië! Ik doe de groeten aan mijn familie en vrienden.
Als je Mariëlle vanachter je computer wilt bezoeken dan kan dat hier. Wel even zwaaien graag.
