In de tijd dat ik naar Lloret de Mar ging was hij al oud. Met zijn bruine pakken, stropdassen en het ernstige gezicht, dat zelfs in de plooi bleef als er iemand leegliep over gebrekkig sanitair in combinatie met diarree-opwekkend voedsel op ‘t vakantieadres.

De Vakantieman, zijn tv-programma, was vroeger populair en daar word ik nog vaak aan herinnerd. Een trauma wil ik het niet noemen, maar het komt in de buurt.

Met drie meiden (40 plus, maar toch heet ons app-groep ‘BFF’s’), vorm ik een vriendinnen groepje. We kennen elkaar van de lagere school, (Zaandam-West) en ZCFC.
Ze zijn me dierbaar, maar iedereen weet dat beste vriendinnen v/v elkaar nu en dan best pijn kunnen doen.
Mijn achilleshiel ligt in 1992. En dat weten ze.

Zij vierden vakantie aan de Spaanse kust in Malgrat de Mar. Ik was niet mee omdat ik voor m’n vriendje en vakantiebaan koos. Het was een fijne zomer, denk ik, maar ik kan me er niet veel meer van herinneren omdat ik in de jaren erna structureel te horen kreeg hoe geweldig zij het hadden gehad.

Vanaf hun balkon aan zee –met een stapel vreemde kleding naast zich- hadden ze een perfect uitzicht op dronken mensen die, na een nachtelijke naaktduik, verdwaasd zochten naar hun kleren. Tijdens de karaoke kregen ze het publiek mee met hun versie van La Bamba (Loe Boemboe), en… De Vakantieman was er.

Het beeld van mijn BFF’s die met hun naakte -toen nog pronte borstjes- op het strand als een treintje achter elkaar lagen, overeind kwamen en naar de camera van RTL zwaaiden: ‘Vakantieman, gezellig hè?’ kwam hard aan.

Mijn borstjes hadden daar ook moeten zijn, zwaaiend naar Frits Bom, die vervolgens in de studio iemand uit het publiek zou vragen om op de kaart aan te wijzen waar Malgrat de Mar eigenlijk ligt.

Frits Bom is niet meer, werd gisteren bekend. Hij was de Bom met zijn stomme programma, en ik hoop dat hij op de hiernamaalskaart de hemel weet aan te wijzen.

 

Hier vind je eerdere columns van Merel Kan